Onze zevende “Wijze” is auteur van “De ziekelijke dokter” en “Stoma : een gat in mijn buik”. De titels van de twee boeken van Gerda Persoons zijn vrij duidelijk. Als “ervaringsdeskundige” heeft zij absoluut recht van spreken. In haar eigen, vlotte en “recht voor de raap” stijl, levert ook zij een mooie bijdrage aan onze campagne. Zij weet wat het betekent om een taboe te doorbreken !
Een gat in mijn buik
“Ik ben niet die persoon die onderzoekend in de pot staart, na een toilet bezoek. Wat jammer is. Ik ben ook de persoon niet die vermagert als er iets heel erg fout zit. Wat nog meer jammer is. Kent U het gezonde type, andere uitdrukking voor overweight eigenlijk, die altijd fietst, zwemt, nooit ziek is en gezegend is met een flinke dosis optimisme ? Wel, dan weet u ongeveer wie ik ben. Ik had nooit pijn, nooit enige ongemakken en was altijd aan de telefoon met andere zieke mensen. Mijn man is huisarts, dus ik had echt de tijd niet om met mezelf bezig te zijn. En om eerlijk te zijn, er was niks om mee bezig te zijn. Wat ook jammer is. En plots waren ze daar. De akelige symptomen. Beetje bloed, schilferachtige stoelgang…..dus dacht ik meteen: aambeitje ? Iets raars gegeten ? Ok, enkele weken alles genegeerd en dan aan mijn man gezegd. Conclusie: in allerijl naar ziekenhuis, onderzoek en de magische woorden: kanker, chemo, stralen en …een stoma. Hoelang dat onding daar al zat weet ik niet , maar het zat er, stil en gemeen. Het deed geen pijn en wij hadden geen flauw vermoeden. Niets wees in de richting van kanker, laat staan darmkanker. Vooral het klachtenvrije stoelgangpatroon (alleen de laatste maand waren er klachten) en het klachtenvrije pijnpatroon verrasten de specialist. Niets, maar dan ook niets wees in die richting. De shock was vreselijk. Ik was razend kwaad. Verdomme, ik had drie meisjes en een hardwerkende man. Ik was er altijd om te helpen! Moest ik iedereen nu in de steek laten en dan nog doodgaan ? Verdomme toch. Ik heb drie dagen geweend en dan mijn vervuilde zakdoeken weggesmeten. Gedaan. We beginnen eraan. Niks aan te doen.
Eerst opgezocht , wat is een stoma eigenlijk. ‘Een shitbag’ verduidelijkten de meisjes. We hebben ons daarmee ziek gelachen (sorry, maar dat deed deugd!) en daarna eerst stralen, operatie en chemo. In die volgorde. Klein detail: in mijn kleine dorpje aan de zee was er een kleine ‘lekkage ‘ gebeurd! Ik bedoel: iedereen wist het ! Iemand had het nieuws opgevangen en meteen met de lokale tam-tam doorgestuurd. Dus toen ik, tussen de chemo- en straalbedrijven door, boodschappen deed, werd ik op iedere hoek van de straat aangesproken. En eigenlijk is het daardoor dat ik mijn boekje geschreven heb. Ik dacht, iedereen weet het toch, ik zal maar eens de juiste toedracht opschrijven. Een paar namiddagen heb ik zitten typen als een gek en alles gewoon doorgestuurd naar Roularta. Het boekje: stoma, een gat in mijn buik, is geboren. En zo is mijn ‘missie’ gestart ! Overal waar de mensen me nodig hebben, ga ik een babbeltje maken. En dat is fantastisch. Het stoma taboe doorbreken. Niks grote woorden (want die ken ik niet) gewoon vertellen : wat maak je door, hoe reageren de mensen? Hoe moet je eigenlijk best reageren? Hoe spoel ik me? Tot mijn eigen ontsteltenis zijn er nog heel veel mensen met een stoma die sukkelen met het verkeerde materiaal ! En neem dat van mij aan mensen: je kan sukkelen hoor. Na de operatie heb ik (tot mijn eigen schaamte) bijna de mouwen van het hemd van de chirurg getrokken. De arme man stond altijd tamelijk ver van mijn bed, maar ik wrong me in alle bochten om de sukkel bijna aan te vallen en aan zijn mouwen te trekken. Ik schudde hem dan flink door mekaar om mijn woorden kracht bij te zetten : ’ik wou naar huis!’ Hij strompelde altijd verschrikt achteruit om dan vlug zijn mouwen te checken. Na minder dan 14 dagen kon hij niet anders. Ik mocht naar huis. Hij is nog blij denk ik, en ook voor zijn hemd is hij blij.
Eens thuis, heb ik één dag gerust. En dat was het. Direct om boodschappen, met lekkend stoma. Vreselijk, maar ik heb geen moment zelfmedelijden gehad. No way. Zoals gezegd maak ik van de nood een deugd. Bij vrouwengroepjes, deftige dames, Rotary Club, Casino Blankenberge , gemeente De Haan, prachtige thuiszorgverpleegsters, noem maar op. Overal strompel ik naar toe (ik heb een enkelprothese..-chemo?- en ondertussen heel pijnlijke gewrichten), en vertel ik zo veel mogelijk wat we kunnen doen met onze stoma. Alles dus. Tot verbijstering van velen. Bij iedere samenkomst is er ten minste één persoon die doodgelukkig naar huis gaat. En dat is fantastisch. Als ik een bepaald aantal boekjes verkoop, kan ik daar een koffieke mee betalen. Dus, daar gaat het echt niet om. Ik wil overal gaan zeggen: mensen met een stoma, jullie leven kan volledig normaal verlopen ! We wisselen allerlei tips uit en wees er maar zeker van: er wordt heel veel gelachen. Aan al wie het vraagt neem ik mijn spoelset mee, en ga hen gewoon tonen ‘hoe je je moet spoelen’ … dat is dus gewoon naar het toilet gaan. Niet echt aangenaam, op de pot zitten bij andere mensen, maar ja, alles voor een goed doel! Ik weet ook niet waar ik de kracht vandaan haal, maar het gaat heel goed en ik ben heel erg blij dat ik toch al een paar andere ‘collega’s’ een moreel steuntje heb kunnen geven! En nu komt de moraal van het verhaal: Mijn kinderen moeten natuurlijk op controle. Een darmonderzoek dus ! Zeker weten. Een poliepje is zo weggenomen. Bij mij is dat rotding uitgegroeid tot een serieuze tumor! Laat U dit niet overkomen aub. Lees mijn verhaal en laat Uw darmen onderzoeken! Kleine moeite, maar als U het niet doet, en er zit ook zo iets gemeens bij U , dan hebt U wat ik nu heb: een stoma…”
