Onze achtste “Wijze” komt niet uit de medische wereld, is ook geen BV of politicus, maar stond mede aan de wieg van onze actie. Dankzij hem werden de contacten gelegd tussen mijzelf en de youngsters van Lonely Alien Productions. Als CEO –zeg maar baas- van het Antwerp Business Center– heeft hij als ondernemer en zakenman ook een erg duidelijke visie op de problematiek van het vroegtijdig opsporen van darmkanker.
Ik ben dankbaar,
Ik ben dankbaar voor een maatschappij die erin slaagt mijn kleinkind te redden, dat in 90% van de gezinnen in de wereld geen levenskans zou gehad hebben.
Voor de toegang tot een medische infrastructuur, die op verschillende gebieden tot de wereldtop behoort
Voor het leven in een systeem waar gezondheidzorg gezien wordt als een maatschappelijk recht.
Ik begrijp dat gezondheidszorg zijn eigen economische wetmatigheden kent. Ik begrijp zelfs dat erop elk leven, zelfs afhankelijk van de leeftijd, een prijs kan geplakt worden.
Wat ik niet begrijp is dat we relatief eenvoudige preventie tegen dure en complexe kankers niet kunnen financieren zodat er jaarlijks 4250 Vlamingen onnodig deze ziekte ontwikkelen en de volgende generatie opgezadeld wordt met een exponentieel hogere kost. Dit alles, terwijl er wetenschappelijk en gezondheidseconomisch geen enkele twijfel bestaat over de doelmatigheid van deze screening.
Wat ik niet begrijp is dat de gemeenschap in landen zoals Engeland, Polen, bepaalde regio’s in Italië, Frankrijk en zelfs in Wallonië, hier wel in slaagt.
Ik begrijp niet dat een beleid zo weinig doet, wanneer het wetenschappelijk vaststaat dat je jaarlijks 1600 levens kunt redden. Waar ligt de grens tussen schuldig verzuim en onvrijwillige doodslag?
Het lijkt me alsof de energie die nodig is om dit soort veranderingsprocessen te drijven, vandaag alleen nog geleverd kan worden door krachtige lobbyapparaten van Big Pharma. Niettegenstaande hun belangrijke bijdrage aan de gezondheidszorg zou het zonde zijn dat onze gezondheidsadministraties en ons gezondheidsbeleid hun eigen dynamiek zouden verliezen.
Ik begrijp ook niet hoe we de belangen van een Vlaamse gemeenschap, die verantwoordelijk is voor de voorfinanciering van screening, kunnen in lijn brengen met de belangen van een federale overheid die daarna de consequenties van dit wanbeleid moeten dragen. Want op het einde van de rit zijn het in elk geval de Vlaamse burgers die op een of andere manier de rekening moeten betalen.
De kans dat je na je 50ste darmkanker krijgt is 5%, 1 op 20 dus, de kans dat je eraan sterft is 2,5%, de kans dit te voorkomen door screening is 90 %.
De kans daarentegen dat je het groot lot wint is 0,00000005%. Toch laat onze maatschappij al dan niet oogluikend loterijen toe. Een belasting op domheid?
Ik begrijp het niet, maar misschien is er een verband en is het verbod op preventie ook een belasting op domheid.
J’ accuse zij die het wel begrijpen maar niet tot actie komen.
Theo Vaes (met inzicht tot 10/7/2010)
