Vandaag stond België gedurende één minuut stil. Het hadden er ook 28 mogen zijn… Bij dit ondraaglijk leed voel je jezelf onwennig, weet je zelf niet goed wat je moet doen. Laat je je hart spreken. Toen ik om 11.00 aan een maagonderzoek moest beginnen heb ik aan de patiënte en mijn verpleegster gevraagd om één minuut te wachten. We stonden met zijn drieën exact zestig seconden stil… En toen ging het werk weer verder. Voor de ouders en de familie van de slachtoffers zal die minuut oneindig lang blijven duren… Alles wordt vanaf nu, van voor het ongeluk, of van na het ongeluk. Ik kan (jammer genoeg) uit eigen ervaring spreken. Op 5 mei 1993 verongelukte mijn vader in een vliegtuigongeval in Kenia. Eén telefoon op een dinsdagnamiddag tijdens mijn raadpleging veranderde mijn leven… “His condition is critical and poor”… De vlucht naar Kenia duurde bijna een halve dag…De ambassadeur verwelkomde mijn zus en mijzelf met “Innige deelneming…”. Toen stortte onze wereld in….Er was toen geen slachtofferhulp, geen psychologe, geen opvangcentrum, niets…
Op een dag als vandaag lijkt het alsof 5 mei 1993 vorige week was…. Ik wens iedereen die betrokken is bij deze ramp veel sterkte, veel moed en toch een hoopvolle toekomst. Van harte, big hug…
LC
