Eind vorig jaar startte uit het niets mijn kankeravontuur. Aanvankelijk met weinig klachten. Rond mijn verjaardag plan ik altijd de klassieke controles en deze keer wou ik ook iets doen aan de aambeien die me sinds de geboorte van mijn jongste af en toe eens durfden hinderen. Ik had ook plots wat last van winderigheid en af en toe een loze aandrang. De huisarts verwees me door naar de gastro-enteroloog en we lachten er nog mee dat het ‘gezien mijn leeftijd te vroeg was om verder onderzoek te doen’. Even dacht ik er aan de doorverwijzing te skippen, maar gezien ik intussen ook wat slijmverlies had, maakte ik toch maar braaf een afspraak.
De specialist brandde de aambeien weg, maar maakte ook een echo van mijn buik en wou alsnog een stoelgangstaal, coloscopie en scan van de lever gezien ze niet geloofde dat mijn klachten volledig te wijten waren aan de aambeien.
Zucht, een heel gedoe die compleet niet in mijn planning paste, maar de klachten namen toe en daar wou ik snel een oplossing voor. Doemscenario’s doken op, maar enige research stelde me gerust. Ook al kwam ik met mijn klachten geregeld uit bij darmkanker, ik voldeed totaal niet aan het profiel: net 39 jaar, vrouw, al heel lang vegetariër, eerder gezonde levensstijl.
Direct na de coloscopie mocht ik naar de arts om het resultaat te bespreken. Toen ik aankwam aan haar bureau, zag ik mijn partner zitten en dan weet je direct dat het goed mis is. En effectief, een 5 tal minuten later veranderde álles. Vanaf dan moesten we officieel verder met party-pooper darmkanker én een hoop uitzaaiingen in de lever. Voor de kinderen noemden we hem ‘Stomkop en zijn vrienden‘.
Van timing gesproken, net wanneer alles me zo voor de wind leek te gaan. Recent het ideale huis gekocht, de perfecte partner en kindjes (toen net 5 en 7), een sociaal leven om U tegen te zeggen, de meest fantastische collega’s. Zodra ik iets voelde, greep ik in maar toch was het al te laat. Ik had heel recent wat ongemakken, maar voel(de) me totaal niet ziek. Ik was fitter dan ooit en was alle dagen volop in de weer. En dan toch, aan de binnenkant is een sluipmoordenaar aan het werk… best gek.
Ik werd doorverwezen naar het UZ Gent en kon een week later al op consult bij de oncoloog. Ik besloot het slechte nieuws zolang even te parkeren maar had opnieuw genoeg research gedaan om te weten dat het zwaard van Damocles behoorlijk laag hing. De nacht voor het consult kreeg ik echter voor het eerst hevige buikpijn en besloten we direct naar het UZ te gaan. Verstandige keuze, want de tumor had gezorgd voor een darmperforatie. Ik kreeg een spoedoperatie en hoewel de perforatie geen goed had gedaan, was ik toch blij op die manier van de grote boosdoener (tumor Stomkop) af te zijn én werd ik van een stoma gespaard (de gezonde stukjes darm konden aan elkaar worden gehecht).
Mijn consult bij de oncoloog kwam er 3 weken later en daar werd de ernst nogmaals duidelijk. Er moest direct gestart worden met chemo, de enige optie, om de vele uitzaaiingen in de lever aan te pakken. Een levensverlengde behandeling, genezen kan niet. Palliatief zoals ze dat noemen.
Gelukkig zijn we flexibel en kunnen we ons aanpassen in tijden van crisis. Het went, alles went…. We startten de chemo op (om de 14 dagen) en boekten na 8 sessies verrassend goed resultaat. Er was een forse afname van de uitzaaiingen, zo indrukwekkend dat ze alsnog besloten te opereren. Resterende uitzaaiingen werden via ablatie vakkundig verwijderd. We sloten af met nog 4 chemo’s en konden halfweg de zomer genieten van een rustpauze van 2 maand. Op de scan waren geen zichtbare uitzaaiingen meer te zien. 9 pittige maanden werden beloond met een geweldige vakantie, alsof er geen vuiltje aan de lucht was.
Maar toch. Tijdens de zomerstop zag de tumor de kans om terug te keren naar de lever en intussen heeft ze zich ook genesteld in de longen en klieren. Wat betekent dat we opnieuw mogen gaan kuren. Ik ben er rustig en oké onder, gewoon weer doorgaan en hopen dat we nog lang kunnen rekken.
Ik ben inmiddels een goed jaar op de hoogte van de diagnose en bezig met de 17de kuur.
Nog steeds heb ik die error. De kanker domineert mijn binnenkant maar ik voel me niet ziek en aan de buitenkant zie je niets. De forse afname aan energie en alle last wijd ik volledig aan de chemo maar niet aan de oorsprong van dit alles. Het maakt het tegelijk gemakkelijk om het ziekzijn te vergeten wat me vrij goed afgaat. De ziekte deed me beseffen dat we maar één leven hebben. Ik leerde dingen afwegen, pas meer de ‘kust ze’ zin toe en creëer ruimte en tijd voor wat ik écht wil. En dit mag nog lang blijven voortduren.
Charlotte V.
