De dag dat mijn wereld instortte
Het is 2019 en ik ben druk met mijn werk als flexibel verpleegkundige in de psychiatrie. Jaren er vóór vond ik mijn passie door in de zorgverlening te gaan werken. Ook werkte ik jaren in de thuiszorg met veel plezier. Er naast was ik al ruim 20 jaren intensief aan het sporten. Ook mijn lust en mijn leven.
Verder druk met man en inmiddels volwassen kinderen. Ik ben 57 jaar in dat jaar als ik merk dat ik geleidelijk aan meer vermoeid raak. Nu was en is dit altijd mijn zwakke punt geweest, dus ik dacht daar heb je mijn kwaal weer. De vermoeidheid verdween niet, zoals eerdere ervaringen, maar werd steeds erger. Ik lag steeds langer op de bank in de middag te slapen na mijn werk.
Ook het sporten waar ik altijd met veel plezier naar toe ging viel mij zwaar. Zag er steeds meer tegenop. Maar ging toch omdat ik er zoveel plezier aan beleefde. Zelfs een marathon deed ik nog in september van het jaar 2019. Hoe ik dit vol heb gehouden begrijp ik nog steeds niet.
In de zomer ontving ik voor het eerst een uitnodiging van de Rijksoverheid voor het bevolkingsonderzoek naar darmkanker. In Nederland is dit pas vanaf 55 jaar. Ik deed uiteraard de test en ontving een brief waarin stond dat alles in orde was. Dit bleek later in dat jaar een onterecht negatieve testuitslag te zijn.
Mijn ernstige vermoeidheid was opvallend, maar ging stom genoeg niet naar de huisarts. Pas toen ik op mijn buik en rug gekmakende jeuk begon te krijgen ging ik naar de huisarts. Hij vroeg direct bloedonderzoeken aan. De uitslag was dat alles goed was behalve dat ik anemie (bloedarmoede) bleek te hebben.
De huisarts schreef mij ijzerpillen voor en het hemoglobinegehalte was gestegen. Ook mijn ferritine (ijzervoorraad) werd gecontroleerd. Deze bleek veel te laag. Toen voor het eerst werd ik onzeker hoe dit mogelijk was.
Ik slikte en slik nog steeds de anticonceptiepil. Niet om overgangsklachten, maar om een andere reden. Het voert te ver om dit hier te benoemen en daar gaat het nu niet over. Zodoende vroeg mijn huisarts naar het bloedverlies in de pilvrije week. Hij zei je verliest het ergens dat kan niet anders. Aan je eetpatroon kan het niet liggen mijns inziens. Hij had gelijk. Ik heb zo lang als ik mij kan herinneren gezond gegeten en geleefd, veel gesport, op mijn gewicht gelet en nooit gerookt.
Tot ik pijn begon te krijgen rechtsonder in mijn buik. Ik had mijn appendix (blindedarm) nog en zodoende controleerde mijn huisarts de bezinking (sedimentatie) in mijn bloed. Deze was sterk verhoogd. Hij dacht aan een ingekapselde blindedarmontsteking. Het voelde alsof er een balletje rolde rechtsonder in mijn buik tijdens lopen. Ik ging zelf voelen en vergeleek dit met linksonder in mijn buik. Voelde een zwelling en ging direct naar mijn huisarts.
Ja, ik voel het ook en zei kom maar mee. Heb een echoapparaat in de praktijk. Ik kan zien wat niet hoort maar verder geen diagnose stellen. Toen zag hij op de echo iets wat er niet hoorde te zitten. Direct stuurde hij mij door naar het ziekenhuis. In een week tijd zat ik dagelijks in het ziekenhuis voor onderzoeken.
Er bleek een kwaadaardig gezwel vlak boven mijn blindedarm te zitten van 7 bij 5 centimeter. Ik heb doodsangst gevoeld en was bang dat ik niet meer lang zou leven. Tegelijkertijd ging door mij heen dat ik nog lang niet levensmoe was en graag nog een tijd op de aarde wil blijven genieten van mijn geliefden en van het leven.
Toen ik hoorde van mijn internist dat er geen uitzaaiingen waren gevonden in andere organen, kwam ik weer tot rust en had goede hoop op een goede afloop. Het bleek dat de tumor verkleefd zat aan mijn buikwand. Daarom had ik pijnklachten gekregen die tevens mijn redding bleken te zijn.
Wel moest mijn buik open gemaakt worden om alles goed te kunnen verwijderen. Dit is met succes gebeurd. Een gedeelte darm is verwijderd inclusief 37 lymfeklieren. Een stoma was niet nodig omdat de chirurg een nieuwe verbinding heeft gemaakt.
Ik heb als herinnering een verticaal litteken van 15 centimeter over mijn buik. Mijn buik waar ik na drie kinderen zo trots op was zonder striae. Eerlijk gezegd valt dat helemaal weg want je wil maar één ding en dat is blijven leven! Nu ben ik erg trots op het litteken. Het is netjes gedaan.
Na zes weken kwam ik op controle en hoorde dat twee lymfeknopen vlak bij de tumor met kwaadaardige cellen waren besmet (Stadium 3) De specialist zei dat ik geen half jaar later had moeten komen. Er na onderging ik vier chemokuren (Capox)
Ik zal de hevige bijwerkingen maar niet noemen. Niet zo gezellig. Aan de chemo heb ik een voet overgehouden die niet meer goed komt. Geen pijn maar voelt niet meer als eerst. Voelt stijf, gespannen, verkrampt, net alsof er iets onder mijn voet zit. Het is niet anders ik kan er prima mee leven. En vermoeidheid is ook een ding. Alles valt mij nog steeds zwaarder. Inmiddels werk ik weer en sport drie keer in de week.
Lieve mensen doe mee aan het bevolkingsonderzoek naar darmkanker. En laat je niet weerhouden door mijn valse negatieve testuitslag. Dit komt in ongeveer 3% van de uitslagen voor. Let er naast ook op signalen die op darmkanker kunnen wijzen. Ik had geen loze aandrang en ook geen bloed/slijm bij de grote boodschap. De klachten die ik had waren ernstige vermoeidheid en krachteloosheid. Tevens gekmakende jeuk op mijn buik en rug. Mijn eetlust was erg slecht en ik was veel afgevallen. Ging van maat 38 naar maat 36.
Tevens had ik pijnklachten rechtsonder in mijn buik. En er bleek na bloedonderzoek bloedarmoede aanwezig te zijn en de ijzervoorraad was erg laag. Het is niet bij iedereen precies hetzelfde en zeker zou ik via bijvoorbeeld de site van stopdarmkanker.be lezen en luisteren wat de symptomen zijn die op darmkanker kunnen wijzen.
De site van kanker.nl is ook een goede site om betrouwbare informatie te vinden. En uiteraard zijn er meer goede websites te vinden.
De komende 3 jaren blijf ik onder controle staan. Angst voel ik niet voor wat er mogelijk gaat komen. Ik laat dit los anders geniet ik niet van elke dag die mij is gegeven en mijn geliefden. Wel heb ik qua energie een jasje uitgetrokken en mijn linkervoet is niet meer goed gekomen door de chemokuren. Tja het beschadigt je zenuwen. Ik accepteer het in ruil voor mijn leven waar ik elke dag heel blij mee ben.
Elke dag is een feestje!
Sina D.
