Dit is het vervolg van mijn getuigenis 44. Sinds mijn darmoperatie in 2015 ga ik zoals, ik normaal vind, om de 6 maanden op controle.
Daar er in 2015 geen reden was om chemo te krijgen ik had immers een “T0” (m.a.w. geen klieren aangetast en alles was weggenomen) Dus stelden de dokters gewoon een follow-up programma voor wat ik natuurlijk strikt gevolgd heb. Jaar na jaar ging alles prima. De bloeduitslagen waren goed, ook de CEA (tumormerker) waarden was normaal (kleiner dan 5).
Wat mij wel altijd een beetje verontrust heeft is het feit dat de CEA-waarde elk halfjaar een beetje verhoogde. Van 1,7 naar 2,4 en dan 3,2 maar steeds binnen de normale grenzen! Bij mijn laatste controle op 24/2 was ik zoals altijd vrij gerust, net als al die andere keren. De dokter zei me nog vlak voordien: “Dit jaar is het 5 jaar, als je hier doorkomt ben je zo goed als genezen”.
We gingen samen naar de onderzoekskamer om een echo van de buik te nemen. Heeft de dokter mij daar een oplawaai verkocht! Plots zegt hij tegen mij: “Oei, ik denk dat je het terug zitten hebt. Ik zie hier een letsel op de lever. Het is zeker een metastase van je dikkedarmkanker van 5 jaar geleden. Maar het zit op een goede plaats op de lever, dat kunnen ze opereren.Wat als de dokter nonchalant was geweest? Of het niet had gezien op de echo? Ik kan je zeggen dat ik nadien het labo niet meer wist. Ook de weg naar de röntgenafdeling kende ik plots niet meer. Mijn wereld was ingestort.
Hij heeft direct een PET-scan laten nemen, MRI scan enzovoort. Mijn CEA waarde was gestegen naar 13,2 wat dus ook nog niet zo abnormaal hoog was. Om een lang verhaal wat korter te maken, ben ik op 26/3, in volle coronacrisis geopereerd en hebben ze de kanker op de lever weggenomen. Mijn galblaas werd ook weggenomen want die was ook aangetast samen met 1 klier. Na onderzoek bleek dat de kanker via mijn galblaas zo de weg had gevonden naar mijn lever. De operatie is gelukkig goed verlopen en de leverwaarden waren vanaf dag 1 prima in orde.
De 8 dagen in het ander ziekenhuis in Antwerpen heb ik ervaren als een hel. Ik had het lijstje met thuismedicatie keurig ingevuld. Maar deze heb ik pas de laatste avond van mijn opname gekregen. Ik kan je zeggen dat ik serieuze ontwenningsverschijnselen heb gehad. Want deze medicatie moest afgebouwd worden en niet zomaar plots gestopt worden. Bij een verhoogde bloeddruk en een hartslag in rust van rond 120 per minuut voel je je echt slecht. Pas de dag dat ik ontslagen werd uit het ziekenhuis heb ik ‘s morgens een electrocardiogram moeten laten nemen.
Ik dacht altijd dat zo’n EKG voor de operatie moest genomen worden. Geen enkele dokter heeft naar mij geluisterd! Ook al heb ik hen dikwijls gewezen op het feit van de thuismedicatie. Ze hebben er daar een boeltje van gemaakt, ik ga het hier niet allemaal vertellen. Maar nooit ga ik nog naar dat ziekenhuis. Ik heb een voorkeur voor het St-Vincentiusziekenhuis maar dat kon dus toen niet wegens de coronacrisis. De CEA waarden zijn na mijn operatie terug naar 1,7 genormaliseerd. De MOC-vergadering heeft wel 12 chemo-beurten voorgesteld om zeker te zijn dat alles weg zou zijn en hopelijk weg blijft. Zo zie je maar dat je nooit zeker bent, ook al was de kans op herval zeer klein. Laat je dus om de 6 maanden controleren.
Dus een goede raad, doe Dr. Luc Colemont een plezier en ook jezelf en je familie, DOE VOORAL DE TEST en indien hij afwijkend is ga ermee verder! Misschien nog beter: ben je 40, laat eens een colonoscopie uitvoeren dan ben je zeker!
Jozef De Graef.
