Toeval of geen toeval exact zeven jaar geleden werd ik (wij) geconfronteerd met darmkanker. Het begin van een lange zware ongeneselijke lijdensweg. Bezaaid met liefde, onbegrip, geduld, ongeduld en zeker niet onbelangrijk de daarbij horende lopende rekeningen.
Het begon allemaal met regelmatig bezoek aan het toilet, tot 6 maal per dag. Soms was er geen mogelijkheid tot dat bezoek met alle gevolgen van dien. Om mijn vrouw wat ontlasten en niet ongerust te maken, waste ik zelf mijn ondergoed. Als ik maar weer niet ziek werd, geen onderzoeken om nog maar te zwijgen van een mogelijke opname dat te voorkomen was mijn vurigste wens.De reden? Wel…ik werd aan beide longen geopereerd in het Uz Edegem door Prof. Paul Van Schil. Door deze slepende longziekte werd ik met regelmaat opgenomen in het ziekenhuis. Neen, ik wilde niet meer naar het ziekenhuis dat stond vast. Terug het leven ademen, voelen en ondergaan dat waar ik naar uitkeek. Dus verzweeg ik mijn darmproblemen. Al gauw werd ik goed bedreven in het wassen van mijn onderbroek(je). Enige maanden gingen voorbij.
Tot ik op een dag weer sukkelde met de longen en mijn huisdokter, dr.Beirens mij onderzocht. Het kwam ter sprake over die vervelende stoelgang. De dokter vroeg welke kleur deze had. Ja… een beetje rood zei ik terughoudend. Ze keek mij bijzonder onder de indruk aan. Jij moet dringend naar de maag- en darmdokter zei ze, nam tegelijkertijd haar telefoon en belde voor een dringende afspraak. Deze was zo geregeld. Met een bezorgde blik liet ik haar buiten.
Het was een zonnige mooie dag toen ik werd opgenomen voor het onderzoek aan de darmen. Vooraf moest ik een kannetje uitdrinken om de darmen zuiver te maken. Op tv was een komedie bezig en nietsvermoedend was ik met afwisselende blikken aan het genieten van het zonnetje buiten, dan weer licht verblindend plaatste ik mijn blik naar het scherm binnen. Ik kan mij de mooie hilarische film niet meer herinneren maar ik had in lange tijd niet meer zo gelachen dat is tot op de dag van vandaag zo gebleven op een paar uitzonderingen na.
Nadat ik het heugelijke nieuws van de heldere stoelgang melde aan de verpleegster werd ik onderzocht door de specialist. Het is onwennig soms beschamend maar des temeer noodzakelijk. Dit onderzoek is van levensbelang zeker bij oudere personen. Het MOET nu eenmaal. Voor uw partner, kinderen kleinkinderen maar vooral voor U zelf. Teveel mensen spelen en ik benadruk spelen met hun leven omdat zij er tegenop kijken dit onderzoek te laten doen. Verdomme, ja…sorry maar ik ben NOG steeds boos op mezelf! WAAROM ik in GODSNAAM…. WAAROM was ik niet eerder naar de dokter gestapt.
NU IS HET TE LAAT. Ik kan niet meer terug. Het is geen aangenaam onderzoek geen enkel onderzoek trouwens. De dokter ronde het onderzoek af met de verontrustende woorden dat wij ons aan het ergste konden verwachten. “5 á 6 chemo’s krijgt U, slaan ze niet aan dan neem je van elkander maar afscheid” waren de lichtgeraakte arts zijn woorden omdat ik ergens nog een tweede opinie gevraagd had.
ZEVEN slepende dagen en nachten, met geen woorden te beschrijven. U heeft KANKER… was bij de volgende consultatie het verdict. Gelukkig niet aan het uiteinde van de darm wat later nog goed nieuws bleek te zijn anders kon ik met een stoma ( ik stoma, wat is dat) rondlopen. Mèt UITZAAIINGEN naar de lever. Deze uitzaaiingen had ik kunnen voorkomen als ik vlugger en zonder enige TWIJFEL naar de dokter gegaan was. “Ik stuur U door naar de oncoloog. Dr Lybaert.” Wat nu?
Men zweeft, weet totaal niet meer wat onder en boven is, niet te beschrijven en enkel en alleen te begrijpen door mensen die spijtig genoeg hetzelfde hebben ondergaan. Bij het volgend bezoek van mijn huisdokter dr. Beierens (nu op welverdiend pensioen) neemt zij contact op met dr. Van Miegroet een prachtige chirurg die mij direct wilt opereren en zo de tumor –ondertussen circa 10cm– perfect kon weghalen. Waarvoor mijn respect en dankbaarheid. De darm is voorlopig kankervrij. Nu naar de oncoloog dr Lybaert voor verdere behandelingen en opvolging.
Op consultatie bij dr Lybaert. Nog bijkomende onderzoeken later aan de lever. Twee tumoren van 5cm diameter en drie van 3cm. Deze worden ook vakkundig verwijderd door de chirurg dr Sablon en het team. Acht uur later werd ik wakker op intensieve zorgen. Daarna drie maal 9 maanden chemo.
Niet te verwoorden. Afzien. Wens ik niemand toe. Daarna nogmaals een ingreep aan de lever voor een tumor waar dr Sablon het beste van zichzelf geeft waarvoor oprechte dank. Na nog enkele ingrepen om mijn leven een beetje aangenamer te maken door dr Van Miegroet.
Zoals gezegd word ik opgevolgd door mijn oncoloog dokter Lybaert. Waar ik nu al exact zeven jaar in behandeling ben waarvoor mijn dank voor zijn inzet in goede en minder goede momenten. Moeilijk, afzien, soms mensonwaardig je hebt geen keuze. Ja toch wel maar dan wel met de nodige risico’s. Met enige bezorgdheid en de daarbij horende oproep luid dan ook, laat uw om de twee jaar onderzoeken. Doe het voor uw partner, kinderen, kleinkinderen, familie, vrienden maar vooral voor UZELF.
Genegen,
Erik V.
