Er zijn kalenderdagen die voor altijd in het geheugen gegrift staan. Mijn dag was 1 juli 2013. “Papa heeft kanker.”
Zoals de meeste mensen reageerde ik op de woorden van mijn broer met “Nee. Dat is niet waar.” Hij was een grote, gezonde, sterke man. Een vechter. Hij gaat dit overwinnen. Zelfs toen mijn papa de dag nadien belde om me te zeggen dat hij ging sterven, wilde ik het nog niet geloven. Papa zou binnen enkele maanden zijn 50ste verjaardag vieren.
Papa had de maanden voordien klachten gehad. Een gezwollen buik, waardoor hij dacht dat hij verdikt was en zelfs minder of helemaal niets begon te eten. Neerslachtigheid, waarvan de dokteres zei dat het in zijn hoofd zat. Ze schreef hem zelfs antidepressiva voor. Niets hielp en de klachten werden enkel erger. Hoe kwaad en machteloos voelde ik mij achteraf tegenover de dokteres. Want als de diagnose vroeger was gesteld, zou mijn papa nog leven. Waarom had ze niet meer testen gedaan?
Toen de klachten te erg werden, ging hij naar de kliniek voor een totale check-up. Naar verluidt viel de mond open van de dame die de scan uitvoerde. Elk woord kwam aan als een mokerslag. Darmkanker. Uitgezaaid. Terminaal.
Pas dan begon ik te geloven dat mijn grote sterke beer zou sterven. Mijn idool, de vechtersbaas. Niet dat hij zich onmiddellijk gewonnen gaf. Maandenlang zochten we met de familie het internet af. We onderzochten elke behandeling, we lieten geneesmiddelen komen van de andere kant van de wereld, alles zou hij doen om deze ziekte te verslaan. Tot zelfs ik begon in te zien: deze strijd zal hij niet winnen. Het is voorbij.
Op een dag kwam ik binnen in het ziekenhuis. Ze hielden me tegen. Ik moest in een aparte kamer gaan zitten voor een gesprek met de dokters. Papa was zo verzwakt door een longinfectie dat hij in een coma was geraakt. Dagenlang heeft hij in die coma gelegen. Ik zat elke dag naast zijn bed, tot de verpleegkundige me uiteindelijk naar huis stuurde. Tegen mijn zin, want mijn vader had schrik om te sterven. Hij had me gevraagd om bij hem te blijven.
Op 10 juni 2014 kreeg ik thuis telefoon van de verpleegkundige. “Het is gebeurd.” Ik was kwaad op mezelf omdat ik er niet bij was, zoals ik had beloofd. Ik voelde dat met zijn dood, er ook een stuk van mezelf stierf. Ik ben door mijn benen gezakt, op de grond gevallen. Maar hoe pijnlijk zijn dood ook was, ik voelde me tegelijk opgelucht. Er kwam een einde aan een strijd van elf maanden. Hij hoefde niet meer te vechten. Wij hoefden niet meer te vechten.
Elke dag verliezen vijf families in Vlaanderen een dierbare aan deze ziekte. Terwijl ze perfect te behandelen is als ze in een vroeg stadium wordt ontdekt. Weinig mensen weten dat darmkanker niet opgespoord kan worden in het bloed. Ik wil mensen bewust maken, en letterlijk vechten tegen darmkanker. Via Boardroom Boxing en mijn Facebook-pagina ‘Sla darmkanker knock-out’ doe ik alles om aandacht te trekken voor de ziekte. Mijn steun aan de vzw Stop Darmkanker is onvoorwaardelijk. Hier kunnen jullie mij alvast een extra steuntje onder mijn boksriem geven! Zodat steeds minder families een dag moeten meemaken zoals mijn eerste juli.
Lisa
