Hallo, Mijn naam is Ellen . Ik ben 37 jaar of zoals mijn kids zeggen 35+2. Mijn pépé was 55, mijn parain was 50 en ik was 34…..toen we darmkanker kregen.
Wanneer mijn verhaal juist begon ,weet ik niet…maar…
Toen ik juist in het ziekenhuis begon te werken, mocht ik eens een darmonderzoek bijwonen. De Dr. vertelde me toen hoe een poliep er uitziet met steel, zonder steel, wat ze dan doen enz… Ik vroeg wat zijn de “voor- symptomen “ van darmkanker?” “Er zijn geen “voor-symptomen”, maar wanneer je 1 van de symptomen hebt, zoals bloedverlies, dan doe je best zo snel mogelijk een darmonderzoek” antwoordde hij.
Ik dacht toen nog “Oeps, harde stoelgang met een beetje bloed, dat zullen wel aambeien zijn.. Ik ben tenslotte nog maar 34 jaar, het is nog veel te vroeg voor mij!! Het bloed verdween, maar heel af en toe dacht ik iets te zien..
Toen we een weekendje weg waren , had ik hevige diarree en er zat bloed bij…Eventjes paniek!! Zou het nu toch!?
Na lang twijfelen en op aandringen van een collega ,heb ik dan een afspraak gemaakt met Dr. Tresinie. Op mijn verjaardag dit jaar geen champagne, maar prepacol. De dag erna HET onderzoek ,waar ik enorm zenuwachtig voor was….
Na het onderzoek kwam Dr.Tresinie naar de kamer en zette zich neer. Ja lap, dacht ik, daar hebben we het. Ze vertelde me hoe en waar het op stond: “We hebben een stukje van een poliep weggenomen voor verder onderzoek.
Maar met je voorgeschiedenis in de familie ,zou het beter zijn om dat stukje darm te laten verwijderen” Ik hoorde haar vertellen en ik hoorde mezelf antwoorden en vragen stellen. En toch was het of ik toekeek naar het gesprek.
Ik dacht: Wat nu?? Wat met mijn kids? Mijn gezin? Mijn ouders? Mij broer? Mijn familie??
Ik moest nog enkele dagen wachten tot de uitslag van de poliep, goedaardig of kwaadaardig? Die dagen leefde ik tussen 2 werelden! Bepaalde familieleden werden op de hoogte gebracht, neen niet mijn mama, want die moest op reis vertrekken. Ze moest toch niet thuisblijven voor zoiets?! Of wel??
Na enkele dagen zag ik Dr. Tresinie … ze nam me mee naar haar bureau…
Het “lelletje” (zoals ik dat noem) is nog goedaardig, maar in het laatste fase.
We gaan geen bijkomend onderzoek doen want het beste is dat het stukje darm eruit gaat!! Oh, geen probleem ,dacht ik , maar dat stukje moet er wel heel snel hoor!! Ik vertelde het toch tegen mijn mama met als mededeling …er zit een poliepje in mijn darm, ze kunnen er niet goed aan en gaan die daarom verwijderen via een kleine operatie…. Niets erg … dus jij moet op reis vertrekken!!
Na enkele dagen op consultatie bij Dr. Deruyter, de operatiedatum stond direct al vast. Hij heeft alles uitgelegd: wat gaat hij doen, wat ik moet doen. Nog een paar onderzoeken en dan afwachten tot de dag van de operatie. Ik ben er helemaal klaar voor! Dat die “kleine lelijkaard” maar snel weg is!!
16 Mei D-day!
12u10, daar ga ik dan.
20u45, ik ben terug!!
Ik hoorde iemand mijn naam roepen “waar heb je pijn mevr.? “
Pijn?? Nergens!!Ja, toch wel!! Mijn keel!! “En waar nog ?”
Euh, mijn buik, aan de rechterkant!?
Is hij eruit?? Langs daar?!Oef, opgelucht!! “Hij was weg!! En komt niet meer terug ” dacht ik!!
“Mijn” Dokters en collega’s kwamen geregeld op bezoek om te zien of alles goed vooruit ging. Ik vond in elk geval van wel. “Hij was er nu toch uit, dus ja het ging goed. Na een paar dagen kwam Dr.Deruyter nog eens binnen. Zijn gezichtsuitdrukking zal ik nooit vergeten. Hij was heel vriendelijk, maar toch nog net iets anders. Hij zette zich neer naast mij. Nu komt het ,dacht ik.
“We hebben alles weggenomen, dat was maar best ook, want het was kwaadaardig. MAAR, het is beperkt gebleven, er waren geen uitzaaiingen!! Je hoeft geen verder behandeling of medicatie te nemen.” OEF!! Blij dat ik was!!!
En toen, na 5 minuten, ben ik beginnen wenen. Dus toch?! Dat kan toch niet?! Ik ben nog maar 35. KOP OP! Het is eruit en het was beperkt!! Nu doordoen met je leven en niet meer achteruit kijken!! Maar af en toe, heel af en toe, kijk ik nog eens van op mijn berg naar beneden en besef dat ik geluk heb gehad. In het begin had ik om de 6 maanden controle bij Dr.Deruyter…nu is het jaarlijks geworden. En om het jaar staat er voor mij een darmonderzoek op de kalender…
Dus…zo zie je maar dat er ook op darmkanker geen leeftijd staat…
(P.S. Op aanraden mijn artsen had ik een afspraak gemaakt met Prof. Poppe om na te gaan of ik het syndroom van Lynch zou hebben of FAP… Uitslag=negatief)
Ellen
