Schrijfsel na 7 chemokuren
De wereld kwam op zijn kop te staan op 11 januari 2013. Een zwakke winterzon schijnt op het plein voor het St. Vincentiusziekenhuis. Ik sta daar en bel naar mijn vrouw de diagnose door die ik zonet te horen kreeg: darmkanker….. enkele tranen rollen over mijn wangen als ik je hoor en dit zeg. Ik merk de verbijstering aan de andere kant van de lijn. Ik zal je steun heel hard nodig hebben. Even daarvoor had ik op groot kleurenscherm de polieptumor in zijn volle glorie kunnen aanschouwen toen Dr. Colemont besloten had tot een scopie van de endeldarm en dit nadat hij vernomen had dat de bloedingen met de stoelgang, na zoals voorspeld op 23.12.2012 eerst te zijn afgenomen, weer waren teruggekeerd en donkerder waren van kleur.
Je weet niet wat je overkomt op dat moment, je kan niet geloven dat er kanker gevonden is. Trouwens hoe kan dat als ik een kleine 3 jaar terug in een ander ziekenhuis preventief een coloscopie heb laten uitvoeren waarbij één kleine poliep verwijderd werd die goedaardig bleek te zijn en men dan de geruststellende boodschap gaf van kom binnen 5 à 6 jaar maar eens terug.
We besluiten onze dochters en de rest van de wereld enkel te vertellen over het operatief verwijderen van een tumor. Nog onder invloed van de deze eerste mokerslag wat mijn gezondheid betreft volgt er al snel een tweede. Bij controle van de letsels meldt de chirurg, dr Reynders, dat er in 6 van de 14 onderzochte lymfklieren van het weggesneden stuk darm tumorcellen aangetoond werden en dat er adjuvante chemotherapie van zo’n 3 à 6 maanden nodig zal zijn. Dan duurt het 14 dagen voor er een eerste afspraak is met de behandelende arts voor de chemo, dr. Wauters en dat is een onzekere periode.
Mokerslag drie volgt als dr. Wauters meedeelt dat de chemo niet 3 maar 6 maand zal duren en dat de 5-jaarsoverleving van patiënten met mijn tumorclassificatie 40 % is en verhoogt tot 60 % met chemo. Ik kende die cijfers al want ik had info opgezocht, maar in zo’n dokterskabinet lijken ze echter en kan ik ze niet meer ontkennen.
Het is vreemd om te zien hoe ik met heel deze situatie omga. Ik relativeer veel, ben positiever dan ooit en thuis lachen we veel met kanker. Op het werk heb ik na het controlebezoek aan de chirurg direct open kaart gespeeld wat vlotte contacten en bezoekjes die goed doen mogelijk maakt. Toen chemo in zicht kwam hebben we het ook onze dochters (jonge twintigers) verteld. Het moeilijkste wat ik ooit tegen hen heb moeten zeggen. De ene kan heel goed laten zien dat ze het er lastig mee heeft en belt elke keer voor een volgende chemokuur start. De andere heeft de kanker eerst ontkend, het was maar een gezwel dat er uit moest. Maar wat later bleek ze een interview gegeven te hebben aan een redactielid van een jongerentijdschrift ivm. omgaan met kanker in de familie…. Daarnaast is er het besef dat ik onze dochters belast met een aandoening die erfelijk kan zijn en dat betekent dat zij rond hun 30ste een eerste coloscopie zullen moeten laten doen.
Wat mij ook erg getroffen heeft is dat er na de diagnose niet enkel een hele medische machinerie op gang komt maar ook dat heel wat medisch personeel zijn uiterste best doet om alles zo goed mogelijk uit te voeren en je te begeleiden doorheen deze confronterende periode.
We zijn nu 7 kuren ver, de nevenwerkingen zijn echt niet prettig maar de “recup-week” maakt veel goed en ik ben best blij met mijn aanpak van deze levensbedreigende ziekte, ik wil leven.
Herman
