1996 : Op bezoek bij mijn vader, toen 62 jaar. “Het gaat niet zo goed” zei hij. Als fervent jogger liet hij zijn schriftje zien waarin hij zijn afstanden en tijden noteerde. En inderdaad stond er meerdere maal in dat hij moe was en niet vooruit ging. Ach pa, da’s de ouderdom. Je kan niet blijven marathons lopen in 3u20. Ja misschien wel antwoordde hij.
Enkele weken later ging mijn vader naar de huisarts want hij ontdekte bloed in zijn stoelgang. Onze huisdokter stuurde mijn vader op controle naar het ziekenhuis . Het verdict was zwaar. Gezwel in de buik. Darmkanker. De operatie verliep niet volgens plan. Het gezwel kon niet verwijderd worden en was reeds uitgezaaid naar lever, nieren en andere vitale organen. Nog maximum drie maanden te leven! Mijn vader, die nooit ziek was, en geen enkel symptoom vertoonde stond plots ten dode opgeschreven.
Na de operatie riep de chirurg ons (broers en zus) bij hem en vertelde ons het slechte nieuws. “Ik heb in al die jaren nog nooit zo’n grote poliep gezien. Ze was een kleine bloemkool groot. Wegsnijden of bestralen had geen zin meer”.
Zes maand later is mijn vader gestorven. Zelfs de zwaarste morfine hielp niet meer om de pijn te bestrijden. Van euthanasie was nog geen sprake. Dat had hij zeker niet verdiend.
Onze huisarts gaf ons wel de raad om ook een coloscopie te laten uitvoeren. Darmpoliepen hebben immers de eigenschap om mogelijk erfelijk te zijn.
Dus mei 1997. Bij de apotheker een flesje “Fleet” gekocht. ’s Avonds uitgedronken met 2 flessen water. Nooit in heel mijn leven heb ik zo iets slecht gedronken. Zelfs maanden later toen ik er aan dacht kreeg ik terug die smaak in mijn mond. ‘s Morgens gingen ik mijn broer en zus allemaal gelijktijdig naar de kliniek om ook een coloscopie te ondergaan. Maar… eerst nog zo’n flesje “Fleet” en enkele flessen water (gelukkig zijn er nu andere en beter smakende laxerende middelen). Na het onderzoek onder algemene verdoving kregen we van de chirurg toch wel een verrassende mededeling. Ik en mijn zuster hadden verschillende hyperplastische poliepen. Mijn broer echter had al adenomateuze poliepen.
Ondertussen gaan we om de drie jaar voor een coloscopie bij de specialist. Alle drie gelijktijdig wat voor de nodige hilariteit zorgt telkens we het laxeermiddel hebben toegediend gekregen, maar telkens staan we ook even stil bij het feit dat ons vader eigenlijk zijn leven gegeven heeft om ons te waarschuwen voor de gevaren van darmpoliepen / darmkanker.
Met vriendelijke groeten,
Danny Swinnen – 53 jaar
