Pietje….stond aan mijn deur.
Eind de jaren ’60 van vorige eeuw maakt ik mij ongerust over zichtbaar bloedverlies in de stoelgang.
Ik woonde nog niet lang in Brussel, en had geen vaste huisdokter. De geraadpleegde dokter stelde mij gerust, zonder verder onderzoek, “het zal wel een beetje speen zijn”. Bij een volgend doktersbezoek bij een andere arts kreeg ik dezelfde diagnose met nog een bijkomende mogelijkheid: “ of er is misschien een klein adertje gesprongen, geen zorgen maken.”
Het bloedverlies was soms heel miniem zichtbaar, soms wat erger. Tot de jaren ’80 bezocht ik nog twee andere artsen met telkens geruststellende diagnoses.
Mijn verhuis naar de regio Antwerpen bracht mij in contact met een andere arts. Steeds was er regelmatig miniem of iets meer bloedverlies maar na al die jaren, zonder alarmerende diagnoses besteedde ik nog weinig aandacht eraan. De tweede helft van 1990 werd het bloedverlies intenser en sprak ik erover met mijn nieuwe, vaste huisdokter. Deze besloot een radiografisch onderzoek te laten doen met een witte contraststof. Wij zijn dan half december.
Na het onderzoek vroeg de radioloog om te wachten tot het rapport uitgetypt was en dan met het dossier zo vlug mogelijk terug naar mijn huisdokter te gaan. Deze vertelde mij dat ik diende opgenomen te worden in het hospitaal. Gezien de feestdagen voor de deur stonden vroeg ik of het dringend was. “ Moest ik hebben wat gij hebt, dan liever vandaag dan morgen”. Hij maakte dadelijk een afspraak voor mij om een endoscopisch onderzoek in het hospitaal.
Hier kreeg ik voor de eerste maal een coloscopie, onmiddellijk erna een bespreking met de chirurg.
Hier viel het verdict dat er een kwaadaardig gezwel was dat ondertussen bijna volledig de darm afsloot. Het zat gevaarlijk dicht bij de sluitspier, maar hij hoopte dat er nog genoeg plaats zou zijn om te hechten, zoniet diende ik door het leven te gaan met een stoma.
Dit verdict viel enkele dagen vóór Kerstmis. De chirurg stelde voor om dadelijk na de feestdagen te opereren.
Op 2 januari 1991 werd ik geopereerd.
Een dag later, toen ik reeds opnieuw een beetje met bewustzijn was kwam de chirurg mij bezoeken met de mededeling: ”De operatie is goed gelukt en zonder stoma”.
Een paar dagen later bij een volgend bezoek vertelde de chirurg me dat er wel nabehandeling nodig was in de vorm van chemotherapie. Gezien het hospitaal nog geen voorzieningen had voor chemotherapie raadde hij me aan te kiezen voor het Sint-Vincentius ziekenhuis in Antwerpen.
Na 12 dagen hospitaal en maanden herstel periode, kwam ik onder controle van de oncoloog in Sint-Vincentius. Hij gaf mij na een bijkomend onderzoek een juiste omschrijving van mijn toestand.
Volgens de resultaten van de onderzoeken en het verslag van de chirurg was mijn overlevingskans 30% voor een duur van maximum 5 jaar.
Behalve een chemokuur, de eerste week iedere dag en vervolgens nog 51 weken 1 x per week, vroeg deze oncoloog mijn toestemming om deel te nemen aan een experiment dat eerder reeds in Amerika was gebeurd, maar nog niet in Europa, n.l. het innemen van een wormafdrijvend middel van Janssen Pharmaceutica. Hiermee had men in Amerika goede resultaten bekomen. De dokter gaf mij nog een heel correcte uitleg over bijverschijnselen, maar er bleef mij weinig keuze.
Deze nabehandeling heb ik volledig doorworsteld. Dit wil zeggen een volledig jaar onpasselijk geweest, vermoeid, afbrekende nagels enz. Echt een jaar worstelen.
Na deze behandeling en een rustperiode kreeg ik in eerste instantie een scanner onderzoek en dan later jaarlijks een coloscopie om nu, ter controle, om de 7 jaar een inwendig onderzoek te laten doen.
Nu januari 2012, dit is 21 jaar na mijn operatie kreeg ik van mijn dokter in het St.Vincentius ziekenhuis te horen dat ik opnieuw 6 à 7 jaar kan wachten voor een volgende controle.
Indien de geraadpleegde artsen meer alert waren geweest had ik geen verloren jaren in mijn leven gehad en zeker geen jaar onpasselijk en ziek geweest. Een coloscopie, die volledig pijnloos is, vergt slechts 1 dagopname om de 7 jaren.
Vraag er naar bij Uw huisarts
Bij een tijdig controle onderzoek vanaf + 50 jaar zou niemand nog moeten ondergaan wat ik moest meemaken.
Pietje …. stond aan mijn deur toen ik 58 was, maar dank zij de goede zorgen en het regelmatig controleren voel ik mij nu nog goed voor mijn 79 jaar.
René
