Ook deze getuigenis is afkomstig uit Nederland.
Op een dag hoor je dat je het hebt: darmkanker. En wat dan? Maar laten we vooraan beginnen. Begin 2008 voelde ik me niet lekker, buikklachten. ‘Vast een buikgriepje, dat heerst’, dacht ik. Dus je houdt een beetje je gemak, soms lijkt het beter, soms ben je wat slap, niks om mee naar de dokter te gaan in ieder geval. Dat is dus een misvatting!
Uiteindelijk blijkt dat lang zitten niet meer gaat, het ‘niet lekker voelen’ wat vaker gebeurt, ook heel vaak moe en de stoelgang wordt meer een stoelgangetje. Toch maar naar de huisarts. Die stuurde me eerst naar het lab voor bloedonderzoek. ‘Er zit ergens een ontstekinkje’, niks om je ongerust over te maken dus.
Maar het werd niet beter, integendeel. Nog maar eens naar het lab, met bloed en ontlasting. Uitslag onduidelijk maar de dokter vond een ziekenhuisbezoek met een aanvraag voor een coloscopie wel aan de orde.
Zo’n coloscopie is onprettig, maar wel doelmatig. Binnen “no time” wisten ze dat er een tumor zat en nog een kwaadaardige ook! Oei. Dat wordt opereren. Alleen duurde het nog zo lang voor er plaats was en ik geopereerd kon worden. De specialist liet mij opnemen om de zaak te bespoedigen.
Daardoor volgde snel de operatie. Even snel was er een tweede probleem. Het was de chirurg -van een algemeen ziekenhuis- niet gelukt de tumor te verwijderen. “Te groot, dus we hebben overleg ge- had met het Antonie van Leeuwenhoekziekenhuis (AvL). Daar nemen ze het over”.
Je kunt je afvragen of je je daarover druk moet maken. Maar zo zit ik niet in elkaar. Het AvL is heel kundig op dit gebied en dus laat je alles met veel vertrouwen aan ze over. Daar ging alles ook heel snel: intake, onderzoek door radiologe en chirurg en operatie. ‘Tijd om aan te sterken heeft u niet meer’, zei de chirurg. En handelde daarnaar. En met succes! Alles verwijderd, geen uitzaaiingen en op naar algeheel herstel. Dat nog aanvullende chemo volgde en een jaar later het stoma werd verwijderd is dan bijna een detail, evenals het darmlekje wat bleef en 2 jaar later werd gerepareerd.
Inmiddels is het leven bijna weer gewoon en doe ik als voorheen van alles en nog wat. Onder andere af en toe vrijwilligerswerk voor het Antonie van Leeuwenhoekziekenhuis. Want het is enorm belangrijk dat ze zich daar kunnen focussen op hun “core business”: kanker bestrijden en de mensen beter maken. Daar doen we toch allemaal aan mee? Ook via Pixels tegen Darmkanker dat we via het AvL leerden kennen. Als iedereen z’n steentje bijdraagt kan de strijd tegen kanker worden gewonnen!
