De dag dat mijn moeder begraven is voelde ik mij niet goed en kon de uitzaaiing van haar assen niet bijwonen maar volgens mij was dat te wijten aan haar overlijden.
De volgende dag was er niet veel beterschap. Ik had pijn in mijn buik. Ik nam dan ook het besluit om bij mijn dokter te gaan. Mijn huisdokter, stelde mij voor een scanner te laten doen. Ofwel was het niet ernstig, ofwel was het kanker, dus zonder doekjes erom te winden. Een paar dagen nadien ging ik dus naar het gasthuis en onder de scanner.
Ik had vlug het resultaat : het was dus inderdaad kanker. Een bezoek met een specialist en die stelde mij dus voor mij vlug te opereren. Een week nadien was het al gebeurd. Nadien kreeg ik dus chemotherapie voorgeschreven, eenmaal per week, gedurende zes maand.De eerste twee weken was ik wel niet al te best maar vanaf de derde week ging het beter. Tijdens mijn chemoperiode kreeg ik nog veel andere klappen. Een kleindochtertje, slechts 14 dagen oud, overleed, mijn schoonmoeder overleed een paar weken later en de klap op de vuurpijl: bij mijn echtgenote werd borstkanker ontdekt die door mijn kanker besloot ook een onderzoek te laten doen. Mijn echtgenote en ik waren ondersteboven maar besloten dan maar elkaar moreel zoveel mogelijk te steunen. Die kankers zouden ons niet klein krijgen. Ze had dus ook een operatie en gelukkig voor haar werd haar borst gered. Maar ook chemotherapie. Wij deden dus alles samen in koor. Ze verloor haar haren maar wij kochten de mooiste pruik en het probleem was opgelost. Er zijn problemen maar voor alle problemen zijn er oplossingen.
Door al die harde klappen vermagerde ik wel 50 kilogram maar daar ik 130 kilo woog was dat niet zo erg. Het was niet normaal want ik kreeg geen eten of drinken meer binnen. Ik vroeg dus aan de dokter hoe dat kwam en na een paar onderzoeken was de diagnose : maagzweer. Nu ben ik daar vanaf door medicatie en ben ondertussen wel al 25 kilo bijgekomen.
Onze chemotherapie is nu voorbij. Mijn echtgenote kreeg gedurende een paar maand alle dagen bestralingen en die zijn nu ook achter de rug. Een onderzoek vorige week wees uit dat voor ons beiden alles goed verloopt. Ons volgend onderzoek is gepland voor volgend jaar dus dat stelt ons gerust. Het enige wat ons overblijft is een vermoeidheid in de namiddag maar een siesta en wij zijn weer in orde. Ikzelf heb enkel nog tintelingen in mijn vingertoppen en in mijn voeten maar naar het schijnt komt dat wel weer in orde. Gelukkig hebben wij dus vroeg een diagnose gehad en zijn wij in goede handen van bekwame dokters beland. Een zaak echter : het is onze moraal die ons gered heeft. Volgens de dokters zijn wij een koppel dat dank aan onze moraal er zo vlug bovenop geraakten.
Besluit: Raad aan je familieleden en vrienden aan zo vlug mogelijk een onderzoek te laten doen. Ofwel hebben ze niets, ofwel hebben ze symptomen, maar hoe vlugger ze het weten hoe vlugger ze kunnen genezen. Houd er de moed in en als het nodig is schrijf ons gerust want zwijgen is geen oplossing. Je moet er over kunnen praten.
