Waarschijnlijk, nog voor de geboorte van de Euro, nestelde zich een kleine poliep in alle stilte tegen mijn dikke darm. Ze had er een goeie tien jaar voor over om te groeien tot een flink mannenvuist groot kankergezwel.
Dat groeien deed ze stiekem, zonder dat ik daar iets van merkte, en zonder dat ik er pijn door gewaar werd. Tot ik tien jaar verder in Augustus 2010 mij, gelukkig, goed ziek begon te voelen.
Het moet bij mij al héél erg zijn, alvorens ik een dokter consulteer. Mijn zoon nam daarom kordaat het initiatief om bij een dokter specialist voor mij een afspraak te regelen.
Uiteindelijk ontdekte hij het reuzengezwel. Ik weet niet wat er met mij zou gebeurd zijn, zonder dat serieus ziekgevoel.
Misschien was ik er dan nu niet meer bij, want wanneer je je gezond en fit voelt, ga je toch niet naar een dokter, dacht ik.
Dat is verkeerd gedacht…. Jaarlijks sterven er in Vlaanderen 1800 mensen, meestal precies omdat ze net hetzelfde deden als ik…niets dus.
Om te voorkomen dat het bij anderen net zo evolueert als toen bij mij, zou ieder individu vanaf vijftig jaar, alle vier of vijf jaar, een grondig darmonderzoek of colonoscopie moeten ondergaan.
Het is een vaststaand feit dat het begint met een tamelijk onschuldige poliep, die er acht, tien of twaalf jaar over doet om groot te worden.
In het beginfase van haar bestaan, is het voor de dokter “een fluitje van een cent” om die kleine aanwas te verwijderen.
Na mijn darmkankeroperatie in oktober 2010 door de chirurg, heb ik mij nu vandaag 27 juli 2011, in een ziekenhuiskamer geïnstalleerd. Samen met zes flessen van 1 liter plat water. Ik heb heel de voormiddag de tijd om ze allemaal leeg te drinken, en om tien keer en meer, de onmisbare wil te overmeesteren, tot mijn darm een zuiver doorschijnende vloeistof produceert. Gelukkig, na twaalf uur ’s middags was het zover, mijn darminhoud pronkte helder en proper.
Klokslag 13.30 uur werd ik comfortabel liggend in het ziekenhuisbed via lange gangen en de lift, naar de folterkamer geloodst.
Mijn bed parkeerde pal voor de deur, waar alles ging gebeuren.
Ik kreeg iets over mijn neus geduwd, waardoor ik prompt in slaap viel.
Gedachteloos vertoevend in zalige onwetendheid.
Een half uurtje later ontwaakte ik monter en uitgerust.
Dat was het dan… Terug op mijn kamer stond mijn zoon mij glimlachend op te wachten.
Eén dag van je leven, met weinig ongemakken, in ruil voor vijf jaar darmkankervrije zekerheid ! Kies zelf maar wat het beste is.
Toen ik weer netjes toonbaar, een kopje koffie en dito broodje met kaas van een lieve verpleegster in ontvangst nam, verscheen de attente maag- en darmspecialist om ons persoonlijk gerust te stellen. Dat met mij alles ok was.
Dankzij de aanhoudende druk van mijn lieve zoon, om toch naar de dokter te gaan.
Dankzij de chirurg, die mijn darm verlost heeft van het gezwel.
Dankzij het grondige darmonderzoek van mijn maag- en darmspecialist.
Dankzij de zorgzame vriendelijke verpleegsters uit het Sint-Vincentiusziekenhuis te Antwerpen
Kreeg mijn darmkankerverhaal een happy end.
Van pure blijdschap doordat alles voor mij goed is afgelopen, zou ik de wereld willen toe roepen :
“Mensen niemand hoeft te sterven aan darmkanker, een preventief, één dag durende colonoscopie volstaat ! Doe het ! Nu.
