Het is een tafereel dat zich bijna iedere week afspeelt op ons secretariaat. Iemand belt voor een dringende afspraak omdat hij denkt van darmkanker te hebben. Dat is inderdaad wel een reden om behoorlijk ongerust te zijn moest dat het geval zijn. Wat is de reden dat die persoon zo ongerust is en liefst nog vandaag door iemand van onze dienst wenst onderzocht te worden. Zij hebben plots een kleine pijnlijke zwelling aan de aars vastgesteld “er is een stukje vlees dat naar buiten komt” en hebben wat bloed op het toiletpapier of in de WC-pot gezien. Helderrood bloed, inderdaad beangstigend als je dat voor de eerste maal meemaakt.
De link is snel gemaakt, bolletje = gezwel, voeg daar rood bloed bij en je hebt dus kanker….
Gelukkig, heel gelukkig is dit een doemscenario dat praktisch nooit voorkomt. Ik heb het in heel mijn carrière tweemaal meegemaakt. Honderden, misschien duizenden keren bleek het echter een heel onschuldig probleem te zijn. En ik kan uit ervaring spreken, want ik heb het ook meegemaakt. Kan behoorlijk pijnlijk zijn.
Dit is de beschrijving van een kleine “peri-anale thrombose”, een moeilijk woord dat eigenlijk een klontertje rond de sluitspier wil zeggen. Een klein bloedvatje is gesprongen, soms na wat hard persen of een zware inspanning, en er heeft zich een kleine “bloedblaar” gevormd. Dat kan zo groot zijn als een kleine rijstkorrel en lichte hinder veroorzaken, maar ook zo groot zijn als een druif en vrij veel pijn geven. Het goede nieuws is dat dit NIETS met kanker te maken heeft, het andere goede nieuws is dat dit iets van de buitenkant is, en dat je niet hoeft te proberen dit naar binnen te duwen. Don’t try it… zal nog meer pijn doen. Als je binnen de 24 u bij de dokter komt, hetgeen slechts zelden het geval is, kan je proberen die klonter nog te verwijderen met een kleine insnede. Anders blijf je er best van af en moet je pijnstillers nemen en er eventueel wat ijs tegen leggen. Je kent dat nog wel…koud wassen doet alles wat meer krimpen….
Het slechte nieuws is dat dit soms wel enkele dagen kan duren vooraleer de pijn voorbij is en je geen last meer hebt bij het zitten. Ik heb 11 dagen moeten wachten tot alles vergeten en vergeven was. En het verdwijnt helemaal. Na enkele weken weet je niet meer of het links of rechts, van voor of vanachter was.
Ik heb ooit op een familiefeest met een vriend aan tafel gezeten die bij Scottex werkte. Ik dacht een bondgenoot gevonden te hebben. Waarom geen WC-papier maken met een simpele boodschap : “Als je rood bloed ziet hoef je niet ongerust te zijn, maar praat er eens over met je huisarts.” Iets in die zin… Die vriend ging later werken bij Chiquita bananen en heeft nu een mooie baan bij Goodyear. Enkele maanden later vond ik op Internet een rolletje toiletpapier van de Zwitserse stichting tegen darmkanker… Zou mijn vriend naar zijn collega in Zwitserland gebeld hebben ? Wellicht was het toeval…
Ik zeg altijd tegen die patiënten : “Als U ongerust bent omdat er een pijnlijk klein gezwel is met bloed, dan ben ik gerust dat het geen darmkanker is…”
Omdat ik gemerkt heb dat er veel jonge Facebook-kijkers deze reeks volgen heb ik geen te impressionante plaatjes toegevoegd. Wie “googled” op peri-anale thrombose begrijpt wellicht waarom.
Ben eigenlijk benieuwd hoeveel van de lezers dit ooit meegemaakt hebben….
Nog 2 blogs te gaan… “44 dagen na elkaar, zonder onderbreking” dat was de opdracht.. “Moet kunnen” zei mijn vader altijd !
