Het leek destijds wel op een eerste schooldag. Net terug van een jaar extra opleiding in het buitenland en klaar om als kersvers maagdarmspecialist in het St.Vincentiusziekenhuis in Antwerpen te beginnen. Geen onbekend terrein, ik was er in 1981 al stagiair geweest en had er ook 2 jaar van mijn opleiding inwendige geneeskunde gedaan. Het was een bijzondere dag, de dag nadien had ik al vrij. Het was immers nationale feestdag (exact 27 jaar geleden) en ik moest nog niet van wacht zijn.
Er is sedertdien ontzettend veel veranderd. Toen ik vorig jaar op een congres in Parijs een keynote mocht geven, had ik een slide gemaakt waar ik 6 opvallende zaken op een rijtje had gezet. Even overlopen…
1. In 1988 hadden we géén enkele computer in het ziekenhuis, de dag van vandaag ondenkbaar. Alles of toch bijna alles “zit” nu in de computer, een excuus dat ook vaak gebruikt wordt door assistenten als je hen iets vraagt over één of andere patiënt. Ik blijf het een riskante evolutie vinden. We zijn stilaan naar een “copy and paste” geneeskunde geëvolueerd, het aantal “clicks” per dag is niet meer te tellen, je vingers houden er op het einde van de dag een pijnlijk gevoel aan over. Of de patiënt daar echt beter van wordt moet nog steeds worden bewezen. Medische dossiers geraken gelukkig niet meer verloren, onvindbare RX foto’s behoren tot het verleden, tenzij …. het systeem “crasht”. Het EMD (electronisch medisch dossier) is complexer dan ooit, qua gebruiksvriendelijkheid is er nog een immense weg af te leggen. Informatici en artsen, je kan voorlopig nog niet van een geslaagd huwelijk spreken.
2. In 1988 hadden we nog geen CT-scan in het ziekenhuis. We hadden wel de mogelijkheid om per week 2 CT-scans te laten uitvoeren in het UZA. Nu gebeuren er 60 tot 70 CT-scans per dag in ons eigen ziekenhuis. Het is de dag van vandaag overigens geen uitzondering dat de CT-scan al uitgevoerd is vooraleer de patiënt onderzocht en/of ondervraagd is. Goede evolutie?
3. In 1988 werden er nog géén kijkoperaties uitgevoerd. Ongetwijfeld één van de grootste doorbraken die ik tijdens mijn carrière heb meegemaakt. Vorig jaar kon (mocht/moest) ik aan den lijve ondervinden dat het heel wat ellende kan besparen. Complimenten aan onze handige chirurgen die deze techniek perfect onder de knie hebben gekregen.
4. In 1988 wist niemand wat een GSM was. Ik was begin jaren negentig één van de eersten in het ziekenhuis die een “mobieltje” had, het was een welgekomen attribuut voor de wachtdiensten. Het tijdperk van de semafoon zou niet lang meer duren. Ik herinner me nog dat we met de collega’s van de dienst in ’t Stad iets gingen drinken en dat iedereen eens met de gloednieuwe telefoon naar huis mocht bellen. Het leek een fragment uit één of andere science-fictionfilm. Tijden zijn veranderd.
5. In 1988 was Internet nog voorbehouden voor enkele Amerikaanse universiteiten. Toen ik in 1998 de Geneeskundige Dagen van Antwerpen mocht organiseren had ik een “Internet-corner” laten maken. Een gespecialiseerde firma had voor 4 computers met Internet-aansluiting gezorgd. “Wa kunde daar mee pakken?” was de meest gestelde vraag. Nu vinden we het lastig als we niet overal, of het nu trein, tram of bus is, geen (snelle) verbinding hebben.
6. In 1988 moest het begrip “sociale media” nog worden uitgevonden. Facebook, Twitter, Instagram, LinkedIn zagen pas het levenslicht in de 21ste eeuw. Zou het niet leuk zijn om éénmaal per jaar een “No Social Media Day” te houden? Eén dagje zonder Internet, één dagje zonder e-mails, één dagje zonder Facebook,Twitter of WhatsApp. Moet toch kunnen. De jongeren zouden voor één dag beseffen hoe men vorige eeuw de dag toch kon overleven zonder die duim op die smartphone 🙂
Of we in 1988 zoveel slechtere geneeskunde bedreven durf ik te betwijfelen, het was alleszins anders… Toen stond de patiënt nog ècht centraal, nu lijkt de computer die plaats te hebben ingenomen.
Wat was voor U de grootste (r)evolutie sedert 20 juli 1988? Laat het mij gerust weten 🙂
Tot blogs,
Luc Colemont
