Hét beeld van de afgelopen week was zonder enige twijfel de foto van het kleine levensloze lichaampje van Aylan, het driejarig jongetje dat aanspoelde op het strand van de Turkse Rivièra. De laatste vakantiegangers waren pas net vertrokken of dit zuiders plekje dat normaal garant staat voor alles wat met zon, zee en strand te maken heeft werd met één foto wereldberoemd. Jammer genoeg om een heel andere reden. Voor velen van ons was hier de grens van het onaanvaardbare definitief overschreden. Het probleem is gekend, de moeilijke oplossing ligt jammer genoeg niet voor het oprapen…Oprapen, dat was wat met Aylan nog moest gebeuren, de beelden zullen voor ons eeuwig blijven achtervolgen. Hopelijk blijft het ditmaal niet bij woorden, maar volgen er ook grootse daden. Ik ga hier niet de discussie voeren over het hoe en waarom, over wie wel en wie niet, over wanneer en door wie… Maar over één ding zijn we het eens, de tijd van de zoveelste werkgroep is voorbij, laat de echte hulpactie eindelijk beginnen.
In ons eigen (Stop Darmkanker) wereldje was er deze week ook een “historische” gebeurtenis. De sociale media lieten zich opnieuw van hun sterkste zijde zien. Een eenvoudige oproep voor nieuwe getuigenissen (we hadden er al 40) van mensen die met darmkanker geconfronteerd werden ging niet onopgemerkt voorbij. Binnen het uur kregen we vier “verhalen” toegestuurd. Alsof men op onze oproep zat te wachten. Het verhaal van Veerle, de jonge moeder van 32, op de vooravond van een zware operatie bezorgde me kippenvel. Zo open, zo eerlijk en zo krachtig, dat ik geen seconde aarzelde om het onmiddellijk te publiceren op onze website, Facebook-pagina en mijn Twitteraccount. Wat er daarop volgde heb ik in vijf jaar Stop Darmkanker nooit meegemaakt. De volgende uren werden we overspoeld met honderden reacties, steunbetuigingen en verhalen van andere mensen. Een ongeziene golf van solidariteit die Veerle hopelijk extra energie geeft om haar zwaar parcours verder met succes af te leggen. Dat is wat we haar wensen, een succesvolle behandeling! Als nu de “gewone” media haar ook nog een hart onder de riem willen steken, kan en mag het niet mislopen. Wie pikt het verhaal van Veerle het eerst op?
Aandacht besteden aan het verhaal van Veerle zal ongetwijfeld op korte termijn méér dan één leven redden en heel wat leed vermijden. Sluipmoordenaar darmkanker ga je immers ook niet te lijf met een zoveelste werkgroep maar met een actiegroep.
Reacties altijd welkom, delen is prima! #samensterkerdanooit
Tot blogs,
Luc Colemont
(P.S. Jeroen, de echtgenoot van Veerle, liet ons inmiddels weten dat de ingreep goed verlopen is)
