Terwijl Brussel in de greep was van het terreuralarm had ik de gelegenheid om het weekend door te brengen in Sköpje, in het hartje van de Balkan. Ik moet eerlijk bekennen dat ik er opnieuw de landkaart van Europa had moeten bijnemen om precies te weten waar ik naar toe ging.
In Sköpje werd het 6de Wereldcongres (WHSS) van studenten geneeskunde, tandheelkunde en farmacie gehouden. Ik was er uitgenodigd om een lezing over darmkanker te geven. Het was enorm boeiend en inspirerend om “met de jeugd” aan tafel te zitten en te discussiëren over verleden, heden en toekomst. Een toekomst die er voor hun onvoorspelbaar en onzeker uit ziet. Terwijl op de TV in mijn hotelkamer de spotlights van CNN ononderbroken op Brussel bleven schijnen, hadden de jonge studenten uit Macedonië andere zorgen aan hun hoofd. Een land dat niet bepaald uitblinkt in welvaart en rijkdom, de talrijke grote standbeelden en gloednieuwe gebouwen in het centrum van de stad lijken eerder camouflage. Vinden zij in hun eigen land ooit werk als arts of tandarts? Moeten zij zoals vele collega’s ook naar het buitenland? Geef toe, een maandloon van 500 euro voor een arts of 1000 euro voor een specialist in een privékliniek zijn niet bepaald een mooi vooruitzicht als “beloning” voor zeven jaar studies en/of enkele jaren bijkomende opleiding. Studies die dan ook nog een pak geld kosten en niet voor iedereen weggelegd zijn.
Ze stelden zich ook vragen over de toenemende migrantenstroom in hun regio en de islamisering van hun bevolking. Waar heb ik dat de afgelopen weken nog gehoord?
Iemand vertelde me na afloop van mijn lezing dat het in Macedonië bijna onmogelijk is om een coloscopie “onder anesthesie” te laten uitvoeren. Het kost immers minstens zoveel als een gemiddeld maandloon. De verhalen over pijnlijke en moeilijke onderzoeken zullen er dan nog wel een tijdje blijven bestaan. Ook op dat vlak zal angst nog wel even zegevieren, jammer…
Op zondagochtend werd ik ook door twee studenten, Miljana Stojanovska en Simona Nikolovska, in de druilerige regen rondgeleid in het centrum van de stad. Als in Sköpje de zon schijnt, is het wellicht één van de mooiste plekjes van de Balkan, maar nu gaf de stad een mistroostige en melancholische aanblik. Het bezoek aan het geboortehuis van Moeder Theresa (ik was helemaal vergeten dat dit huis in Sköpje stond) was even onverwacht als overweldigend. Het heeft een diepe indruk op me nagelaten. Net als het enthousiasme en de gastvrijheid van de jonge studenten uit de Balkan. Het geeft extra energie voor de komende maanden.
Binnen een tweetal uren land ik terug in Brussel, benieuwd wat op het thuisfront (klinkt nu letterlijk en figuurlijk als een oorlogsterm) de laatste ontwikkelingen zijn. En ik hoef hiervoor allicht niet naar CNN te kijken.
Ondertussen heeft sluipmoordenaar darmkanker ook vandaag opnieuw 580 mensen in Europa gedood, net als gisteren en eergisteren. Ook morgen kent hij geen genade en verliezen 580 families een dierbare aan darmkanker.De teller staat dit jaar al op 188.500, maar dat is zelfs voor CNN al lang geen nieuws meer, want nieuws is wat vandaag gebeurt, niet wat elke dag gebeurt.
