“Er zijn van die dagen, er zijn van die weken”. De afgelopen week zal nog lang in mijn geheugen gegrift blijven. Maandagavond een “gewone” lezing voor het brede publiek in Deinze. Dinsdagvoormiddag een uitgebreid en boeiend gesprek met een man dankzij wie mijn leven de volgende jaren grondig zal veranderen. Klinkt misschien vreemd, maar binnen enkele weken wordt alles wel duidelijk. Daar zijn nu eenmaal persconferenties voor 🙂
Gelijktijdig werd door minister Jo Vandeurzen de studie van Prof. Lieven Annemans voorgesteld. In deze studie wordt nu ook voor Vlaanderen aangetoond dat het vroegtijdig opsporen van darmkanker letterlijk en figuurlijk “loont” en kosten bespaart. Ik heb dit in het verleden hier al vaak besproken, het doet extra plezier als de cijfers nu in ons eigen land hetzelfde bewijzen.
Woensdag heb ik in de vooravond tijdens onze maandelijkse “G6-vergadering” mijn collega’s op de hoogte gebracht van mijn toekomstplannen. Ik heb de “job van mijn leven” gevonden. De volgende jaren ga ik me 200% inzetten voor de vzw Stop Darmkanker. Ook voor hen heeft dit natuurlijk belangrijke implicaties. Veel tijd voor napraten was er niet, want ik moest snel weg voor een nieuwe lezing in Schoten, gelukkig niet zo ver rijden deze keer.
Donderdag haalde darmkanker opnieuw de voorpagina van een Vlaamse “kwaliteitskrant”. Opnieuw positief cijfermateriaal! De afgelopen 20 jaren is in België de sterfte door darmkanker met 30 % afgenomen! Bijna dubbel zoveel als in vergelijking bij onze Noorderburen. Reden genoeg om dit ook in verschillende TV-journaals aan bod te laten komen. Ik mocht toelichting geven bij zowel de nationale VRT als de regionale ATV. Ondertussen had ik de directie van de GZA-ziekenhuizen (die op dat ogenblik in het buitenland verbleef) op de hoogte gebracht van mijn carrièreswitch.
Darmkanker begint stilaan de aandacht te krijgen die het verdient! Klinkt wat vreemd, maar U weet wat ik bedoel. Vrijdag volgden nog een interview voor een “ziekenfonds”-blad en in de vooravond ontmoette ik iemand die een boeiend idee heeft om van een toilet, volgestouwd met sensoren, een supermachine te maken. Een gezellige burenbabbel later op de avond -met een goed glas wijn- was de kers op de week-taart.
Het feit dat ik op het ogenblik van dit schrijven na 33 jaren mijn allerlaatste weekendwacht aan het doen ben kan ik moeilijk als een “fait divers” bestempelen. Van een D-week gesproken…
Ik hoop dat mijn patiënten niet kwaad zijn dat ik vanaf 1 januari voor hen volgend jaar niet meer ter beschikking zal zijn. We hebben lief en leed gedeeld, mooie en moeilijke momenten doorgemaakt, altijd getracht de beste oplossing (behandeling) te vinden voor ieder van jullie. Gelukkig heb ik een heel fijne groep collega’s die mijn rol perfect zullen overnemen. Ik wil jullie allemaal van ganser harte danken voor het vertrouwen dat jullie mij geschonken hebben in al die jaren.
Om alle misverstanden te vermijden, ik ga niet op pre-pensioen, maar begin aan een fantastische nieuwe uitdaging. Samen met een nog sterker team darmkanker de volgende jaren een halt toeroepen!
(wordt heel zeker vervolgd)
Luc Colemont
