Parijs, Brussel, Istanbul, Nice, München… Géén namen van leuke vakantiebestemmingen of citytrips, maar steden waar de afgelopen dagen, weken en maanden de blinde haat en terreur talrijke onschuldige slachtoffers maakte. Vandaag mochten we aan dat lijstje ook nog Rouen (of toch tenminste een dorpje in de buurt) en Berlijn toevoegen.
Toen vanmorgen het nieuws over de aanslag in een Frans kerkje in Saint-Etienne-du-Rouvray binnenliep was ik net zoals velen van ons andermaal verbijsterd en bedroefd. Een 84-jarige priester die een collega tijdens het verlof ging vervangen, werd het slachtoffer van een laffe, barbaarse daad. Een daad waar eigenlijk geen gepaste woorden meer voor bestaan. Laffer dan laf, laten we het daar (voorlopig) maar bij houden.
Net op het ogenblik dat ik –voor de zoveelste maal- dacht aan de onveiligheid van onze ziekenhuizen, liepen op Twitter de eerste berichten binnen over een arts in Berlijn die in het Benjamin Franklin universitair ziekenhuis was neergeschoten. Ik hoopte dat mijn collega het zou overleven, maar ook dat was ijdele hoop. Dat deze aanslag “niets te maken heeft” met de IS-oorlog doet er niet toe. Een arts werd, net als de priester, op zijn eigen werkterrein vermoord. En omdat het niet met “dè oorlog” te maken had, kreeg het vàn en in de media ook véél, véél minder aandacht. Ik heb geen enkele #JeSuisBerlin zien passeren.
Ik hou mijn hart vast als er één of andere zot op het idee komt om dergelijke aanval op grote schaal in een ziekenhuis in Vlaanderen uit te voeren. Ik kan je verzekeren, daar zijn onze ziekenhuizen NIET op voorbereid… Akkoord, je kan niet alles beveiligen, maar ziekenhuizen mogen/moeten toch een minimum aan veiligheid garanderen. Dit is op dit ogenblik jammer genoeg niet het geval. Het al of niet hebben van een JCI-accreditatie of een ander “keurmerk” zal daar niet veel aan veranderen. Ik spreek uit ervaring. Ik heb de afgelopen jaren de agressie op de spoed en in het ziekenhuis zien toenemen. De verbale en (fysieke) agressie waar verpleging en artsen bij de regelmaat van een klok aan blootgesteld worden neemt helaas niet af. De getroffen veiligheidsmaatregelen staan jammer genoeg niet in verhouding met het dreigende èn reeds aanwezige gevaar. Laat mij hier ook duidelijk zijn: er is nog veel werk aan de winkel.
Ook in onze strijd tegen die andere sluipmoordenaar -darmkanker-, is nog véél werk aan de winkel. Het is niet omdat het vakantie is dat we de teugels wat meer lossen en ons vizier en onze wapens inwisselen voor strandkledij en vakantiefoto’s. Voor en achter de schermen worden acties voorbereid, plannen in elkaar gestoken om de volgende maanden nog een tandje bij te steken. Er zal nog meer inkt over darmkanker vloeien… Dat mag je in dit geval zelfs letterlijk nemen, dat wordt de volgende weken duidelijk!
Volgende week geef ik een “Zomerlezing” in Knokke. Voor het najaar zijn reeds bijna 50 lezingen gepland. In september houden we een nieuwe actie in de Stadsfeestzaal in Antwerpen. Een actie die in Maart gepland was maar omwille van de terreur in Zaventem en Maalbeek opgeschort werd. Uitgesteld, maar niet verloren.
Ook die terreur zal onze acties niet lamleggen… Dat zijn we de 580 families die IEDERE dag in Europa een dierbare verliezen aan darmkanker verschuldigd! Ook die worden door de media vergeten, want “nieuws is wat vandaag gebeurt, niet wat elke dag gebeurt”…
(*) Geschreven op de luchthaven van Rome
Luc Colemont Volg @LucColemont
