Een onooglijk klein virus houdt de hele wereld in zijn greep. In sommige landen kan en moeten we zelfs van een wurggreep spreken. De teller van het aantal slachtoffers is amper bij te houden. Hele legers van artsen, verpleegkundigen, zorgverstrekkers en alle mogelijke dienstverleners werken 24u op 24, 7 dagen op 7 om weerstand te bieden. In China en Korea lijken de eerste veldslagen gewonnen, wij zitten in het heetst van de strijd. Niemand gebruikt graag het woord oorlog, maar wat moet ik me er anders bij voorstellen. Het Noorden van Italië staat op instorten, andere landen proberen er zo snel mogelijk lessen uit te trekken en hopen, hopen dat hen niet hetzelfde overkomt.
De meest recent cijfers geven een sprankeltje hoop. En hoop doet leven. We moeten leven. Er zijn nu geen 24 alternatieven. We moeten als bevolking nu samen aan dezelfde koord trekken, het #samensterk-verhaal kan nu mogelijk wel dat klein Covid-19 virus nog kleiner krijgen. Maar dan zal het allemaal tezamen moeten zijn.
Het “Blijf thuis, was je handen, hou afstand van elkaar”-verhaal heeft nu meer weg van een bevel, dat MOET opgevolgd worden, anders gaat het echt niet lukken.
Ik heb de afgelopen dagen en nachten gezocht naar een beeld om deze crisis te beschrijven. Ik denk dat ik een vergelijking gevonden heb. Het is alsof we met zijn allen een onbekende berg moeten beklimmen, waarvan we de paden niet kennen. Waarvan we de hoogte niet kennen. Waarvan we de top niet zien liggen. Waarvan er geen kaarten ter beschikking zijn. Stel je dan nog eens voor dat het dichte mist is, en dat je amper je hand voor je ogen ziet.
En toch moeten we die berg over, met zijn allen, vastgeketend aan elkaar. Iedereen moet iedereen vasthouden. Niets is onmogelijk. Gelukkig beschikken we over uitstekende gidsen, die ons de richting aanwijzen. Uitstekende routeplanners die toch de weg uitstippelen. Nu moeten we quasi blind vertrouwen in hen hebben. En er zullen mensen bij zijn die jammer genoeg niet kunnen volgen, die zullen lossen… Iedereen doet zijn uiterste best om dat aantal tot een minimum te herleiden.
En eens komt toch dat moment dat we die top in zicht krijgen, of wie weet zelfs zonder dat we het beseffen gepasseerd zijn. Maar dat mag niet het moment zijn om van dan af alle inspanningen op te geven. Want eens we die top voorbij zijn, begint de afdaling, met alle risico’s die ermee gepaard gaan. Ook dan moeten we samenblijven, samen aan dezelfde koord trekken, niemand mag achter blijven.
En dan komt er een moment dat we opnieuw de vlakte in zicht krijgen, dat de mist optrekt, dat de zon in de verte begint te schijnen. Dan zullen we de wonden likken, zullen we elkaar opnieuw in de ogen kunnen zien, glimlachen en elkaar omhelzen. Dat moment komt er zeker, de nieuwe geneesmiddelen zullen klaar zijn, de vaccins zullen in volle productie zijn. Covid-19 zal letterlijk en figuurlijk een kopje kleiner zijn gemaakt, nog kleiner als hij nu al is.
Ooit komt die dag, en hopelijk vroeger dan we nu durven denken en hopen.
Hoop doet leven, stop Corona!
En omdat herhaling van de boodschap de kracht van het bericht is: “Blijf thuis, was je handen en hou afstand!”
#samensterk
Tot blogs! Volg @LucColemont
Luc
