Er is altijd een klein lichtje aan het einde van de tunnel.
Eén dag heeft mijn leven drastisch veranderd.Twee jaar geleden werd er bij mij darmkanker vastgesteld.
Ik voelde mij altijd moe, had geen eetlust, geen energie maar pijnlijke steken in mijn onderbuik. Ik kreeg een verkoudheid en ging naar de dokter : het was griep, ik moest thuis blijven met ziekteverlof. Hetzelfde scenario herhaalde zich drie keer.
Plots werd mijn oude dokter ziek. Ik ging naar de andere dokter in dienst en die besloot een bloedonderzoek te doen. De uitslag was zeer slecht: ik moest onmiddellijk naar de spoeddienst rijden (ik bleek een serieuze bloedarmoede te hebben). Zeven dagen in het ziekenhuis waren echt zwaar. Alle dagen waren er onderzoeken: dieetvoeding, stress. De laatste dag stond een colonoscopie op het programma. Zeven flessen van 1 liter met spoelvloeistof moest ik allemaal leegdrinken tot mijn darmen zuiver waren. De dokter kwam na het onderzoek met het slechte nieuws: een dikke darm tumor.
Ik mocht naar huis, maar ik moest de volgende week terugkeren.
Het was maandag 23.03.2009, 9.00 uur en ik zat in de wachtzaal van de afdeling oncologie. Ik vroeg me af waarom oncologie? Na 20 minuten mocht ik binnen. De oncoloog las de diagnose van de colonoscopie voor: kwaadaardige dikke darm kanker!
Mijn wereld stortte in… Ik zat op mijn stoel als een houten pop, zonder beweging, zonder adem…
Een paar minuten later, wanneer ik op adem was gekomen, vroeg ik: “Zal ik nog leven? Hoe moet ik verder? Ik heb familie hier en in het buitenland!”. Ik kreeg geen antwoord. De volledige planning van de chemotherapie en bestraling lag op zijn bureau. Ik ging in de regen en de wind huilend te voet naar huis. Ik wandelde doorheen heel de stad tot Linkeroever. Mijn partner besefte niets, hij dacht namelijk dat een chirurgische ingreep alles zou oplossen. Ik nam geen telefoontjes meer op en las geen sms’jes meer.
Maar zo makkelijk was het niet. Het was juist het begin van een lange weg naar gezondheid. Onder lokale verdoving in mijn linker bovenborst werd een “port-a-cath” geplaatst. Een erg pijnlijke ingreep.
Dan kwam de simulatie voor de radiotherapie. Na 10 dagen kon ik met bestraling en chemo beginnen, beide waren zware behandelingen. Ik voelde me zeer moe, misselijk en hopeloos.
De stress was te intens.
Volgende stap was de radiotherapie-afdeling: Een massa volk: jonge en oude mensen die wachten om bestraald te worden. Twee deuren, binnen en buiten. Een fabriek…
De operatie was op 26.06 gepland. Een dag eerder installeerde ik me in het Sint-Vincentiusziekenhuis in Antwerpen. Het was een warme, zonnige en aangename dag. Deze dag bracht ook droevige berichten: zangeres Yasmine had zelfmoord gepleegd en Farrah Fawcett was ‘s avonds gestorven (na een lange strijd tegen kanker) (die dag stierf ook Michael Jackson, nvdr). Alles klonk zo angstwekkend.
De operatie heeft acht uur geduurd. Ik heb acht uur geslapen en ben wakker geworden omringd door draadjes, buizen en baxters. Onmiddellijk kwam de chirurg langs om te vertellen dat de operatie goed verlopen was en er geen complicaties waren. Het gezwel was 8 cm groot en was samen met 15 cm dikke darm weggenomen. Er werden geen uitzaaiingen gevonden. Maar ik had wel een voorlopig stoma. Dit werd aangelegd om een deel van de darm rust te geven en te herstellen. Grote schok: het zicht was vreselijk!
Maar ik verzorgde mij steeds met veel respect voor mijn lichaam. Eerlijk gezegd was het helemaal niet zo comfortabel om een stomazakje te dragen en om vervelende lekkages te voorkomen. Het is duidelijk dat een stoma je leven en gewoontes kan veranderen, zowel esthetisch als praktisch (losse jurken, etc… ). Zes weken later werd mijn stoma afgebroken en werd opnieuw chemotherapie voorgeschreven: in totaal 24 weken.
De chemo is lichamelijk heel zwaar geweest. Ik had langdurige hoofdpijn, jeuk, hartkloppingen, smaakveranderingen, misselijkheid, vermoeidheid en tintelingen van vingers en tenen. Tijdens de chemo had ik tijd om over alles na te denken. Dat wij altijd moeten geloven dat niet alles verloren is.
Er is altijd een klein licht, dus pluk de dag: Carpe diem! Geniet van de kleine dingen: lekkere koffie, fluitende vogels, bloemen en zon! Luister naar je lichaam en laat je op tijd preventief onderzoeken!
Hoop verricht mirakels !
