“Een sterk verhaal van een sterke vrouw !”
Aan de vooravond van alweer een colonoscopisch onderzoek, heb ik alle moed bijeengeraapt en ‘mijn verhaal’ geschreven, weliswaar in een notedop, want sommige delen zijn allesbehalve rooskleurig en zou mensen doen afschrikken van onderzoeken en chemo’s.
Voor 2007 had ik een panische angst voor dat darmonderzoek, mede door verhalen uit de omgeving en ook doordat mijn mama in 1995 is overleden aan darmkanker.
Mijn huisarts vertelde me in september dat men ook een ‘uitwendige’ dieptescan (een virtuele coloscopie om het mooier te zeggen) kon maken en daarmee ging ik toen akkoord. Op die scan was niets te zien, wel was er een zone waarvan zij (diegenen die de scan beoordeelden) dachten dat er nog resten van ontlasting zat en dat ze niet juist konden beoordelen daarom. Ze raadden me echter niet met dwang aan om toch meer verder te laten onderzoeken.
-Dit is geen verwijt naar hen toe hoor, het is mijn angst die me heeft doen leiden naar dat soort onderzoek-Ik was gerustgesteld op dat moment.
In december van datzelfde jaar –ik kan het me nog zó voorstellen- het was de 16de, ging ik de kerstboom opstellen. Een mooie, maar vrij hoge boom, waarvoor ik een laddertje nodig had om de piek erin te hangen.
Bij die laatste handeling voelde ik een pijnscheut in mijn buik en moest zelfs het laddertje laten staan. Eerlijk gezegd, dacht ik aan een spierverrekking.
De dag nadien voelde ik nog steeds die scherpe pijn en mijn zoon gaf me de scherpe raad mee (voor hij naar zijn werk vertrok) “Ga maar gauw naar de dokter”. Ik ben niet zo’n dokter-loper, toch niet voor het minste, maar nu ging ik wel.
Hij stuurde me, na een klein onderzoek, direct naar het ziekenhuis! Ik ben nog nooit zo snel door een equipe artsen geholpen geweest.
Klinisch onderzoek:
Hart: normaal Longen: normaal Abdominaal onderzoek: massa voelbaar in rechter fossa, zeer gevoelig.
CT abdomen:
Vermoeden van massa met collectie ventraal op de caecumbodem met doormeter van 5 cm. Inliggende luchtcollecties. Gedekte perforatie? Letsel ontstaan op geïsoleerd divertikel of caecumtumor?
Conclusie:
Opname wegens pijn in de rechter fossa met palpebele massa, maar zonder koorts en met minimaal inflammatoir bloedbeeld.
Afkoeling door medicatie, 5 dagen.
Opname op 1-1-2008 voor heelkundige resectie op 3-1-2008.
Daar ging mijn pre-kerstperiode.
Ik zakte regelrecht de afgrond in, wist wat me te wachten stond, en vreesde het ergste.
En toch deed ik mijn best om Kerst wat aangenaam te maken, zelfs al mocht ik niets vezel- of vetrijk eten. Iedereen deed zijn best om mij op te beuren, probeerden zelfs te zeggen dat het allemaal zo erg wel niet zou zijn, maar een voorgevoel laat je niet zomaar los hoor.
Gelaten, aanvaardend, … meldde ik me op Nieuwjaarsdag 2008 aan in het ziekenhuis. De dagen erop vloeiden vele tranen, woede, angst.
De woede werkte ik af op de specialist –nomaals mijn excuses hiervoor, alhoewel hij dit niet zal lezen-
(Ondertussen heb ik wel een andere specialist, eentje met minder afstand, doch heel correct)
De tranen waren vooral voor de nachtverpleging.
De angst kon ik uiteindelijk wel bespreken met de psychologe, eentje die me met zachtheid, zelfs zonder praten (minùten stilte hebben we gehad), beetje bij beetje liet praten. Mijn muurtje van zelfbescherming (en ook bescherming van mijn kinderen) kon niet afgebroken worden, maar af en toe kon ze wel een steentje loswrikken.
De wonde genas vrij snel, de operatie was gelukt! Maar het verdict kende ik dus al, het was een kwaadaardige tumor. Wel blijkbaar zonder uitzaaiingen.
Ik had het geluk! dat mijn lichaam heeft gereageerd of me heeft gewaarschuwd. Dankjewel lichaam.
Na 14 dagen mocht ik huiswaarts keren, màààààr ze raadden me aan een preventieve chemo te ondergaan met Folfox.
Die zou al starten op 4 februari! 12 keer om de 14 dagen een pompje ‘chemie’ aan een inmiddels aangebrachte ‘poort’.
Ik heb getwijfeld, getwijfeld en nog meer getwijfeld maar ben er toch aan gestart.
Op dat moment maakte ik mijn “taart uit 12 stukken”. Een virtuele taart waarvan, telkens na een chemo, een partje een kleurtje kreeg.
Mijn dochter, toen pas 9 jaar, begreep niet ten volle de toestand en de ernst, maar kon zo mee aftellen.
De bedoeling was dan, dat wanneer heel de taart een kleurtje had, er een echte taart op tafel kwam. Men had mij verwittigd dat Folfox het nadeel had van tintelingen, geen koude kunnen verdragen … en dat was ook het enige nadeel dat ik ondervond na de eerste chemo. Toen dacht ik, hier swing ik door.
Toen kwam de tweede keer, vol moed trok ik maandagochtend naar het ziekenhuis. Poort spoelen, bloed afnemen, een fikse huilbui (zoals er wel meerdere kwamen) en dan een eerste dosis chemo. Voor het naar huis gaan nog een bakje chemo mee, die ik meesleurde in een heuptasje (dat heuptasje heb ik nog steeds, kan het maar niet weggooien) tot woensdagmiddag.
Ik was nog geen 3 uur thuis of ik werd misselijk, kon geen eten zien of ruiken, laat staan het binnen krijgen. En toch zorgde ik dat er eten op tafel stond voor mijn kinderen.
’s Nachts was een regelrechte nachtmerrie, beklemmende pijnen, braken, kortom een hel.
Tot de chemo werd afgekoppeld op woensdagmiddag was ik gewoon een wrak.
Gelukkig had ik hulp (Familiehulp) die me 2 maal in de week kwam ontlasten van wat huiselijke taken. Zonder hen was mijn huis toen waarschijnlijk een puinhoop.
Ik beet nog 2 keer door de Folfox maar toen kwam de specialist langs (die had gehoord waar ik last van had) en dus werd er beslist om over te stappen naar ‘de Garmmont’ schema (ik zou begot niet weten wat dat was) maar enkel de tintelingen verminderden, de rest van de klachten bleef.
En toch zette ik door, alhoewel ik elke keer zei “Ik stop ermee”.
Meerdere malen heb ik gezegd : “Eigenlijk zouden de dokters eens een simulatie van de chemo moeten krijgen. Neenee, geen echte chemo, enkel de klachten ervan ondervinden, zodat ze kunnen meepraten met patiënten.”
12 keer verschrikkelijk afgezien, 12 keer doorgezet … en het einde kwam in zicht. De laatste woensdag was er eentje in augustus 2008 … ‘mijn’ kamer in het ziekenhuis hing vol vlagjes. De verpleging van het daghospitaal … schatten van mensen.
Morgen zie ik ze weer en ze weten al dat ik kom. Zo rond de middag arriveer ik daar want de voorbereiding van het onderzoek doe ik thuis. Tja, ik ben dan ook al een rot in het vak hé en weet wat ‘proper zijn’ is. Ik bel hen waarschijnlijk rond 10 uur al, en zodus sta ik dan als eerste of tweede op het onderzoekschema J.
Telkens weer is het zenuwslopend, de dagen ervoor … “Stel dat!!! Wat dan? “
Het blijft je leven voor een stuk bepalen, wees daar maar zeker van. Maar ik mag blij zijn dat ik het nog kan en mag schrijven … ‘mijn verhaal’.
Ida
