Begin 2012 begon ik me helemaal niet meer goed te voelen, ik was al een tijdje niet goed en hoogst waarschijnlijk was ik al enkele jaren ziek, zonder dat ik het zelf besefte. Tijdens de maand van Januari 2012 begon de ellende, dagelijkse hevige buikkrampen, diverse malen naar de huisarts geweest, gynecologisch onderzoek gehad en bam ze hadden een cyste gevonden, daarvan kwamen mijn klachten…..dachten ze dus.
Tijdens mijn eerste bezoeken bij de huisarts had ik het zelf op tafel gegooid en gezegd van “ik ben bang dat ik met darmkanker zit ” ik voelde dat er iets niet juist zat. Maar omwille van mijn leeftijd geloofde ze me niet, toch stoelgang onderzoek gedaan en die gaf een vals resultaat op…..dus na 4 maanden afzien van de pijn, dagelijkse pijnstillers tot Valtran toe ben ik een “second” opinie gaan vragen bij een andere gynaecoloog, die ging een kijkoperatie doen en toen ik wakker werd kreeg ik het eerste slechte nieuws te horen ” Mevrouw we zijn wel verschoten, er zit een groot gezwel in je darm, ik stuur je naar de darmspecialist voor een biopsie of ie al dan niet kwaadaardig is” en het enige dat ik toen kon zeggen: ” dus ben ik niet gek, ik heb me dat allemaal niet ingebeeld die pijnen”
Na een maand van stress, onderzoeken en afwachten kwam het verdict van de oncoloog. Onmiddellijk met chemotherapie starten, want er zaten ondertussen al uitzaaiingen op de lever en het zag er niet al te positief uit, mijn tumormarkers zaten toen ook hoog. Pas toen wist ik dat je dit in je bloed kon zien, dus achteraf naar de huisarts gestapt met de vraag jullie hebben me nu al 2 jaar op de voet gevolgd, constant bloed afgenomen en de voorbije maanden nadat ik dacht dat het echt niet goed zat, zagen jullie dit dan niet in mijn bloed? Wel neen, en waarom niet, huisartsen doen dit niet zomaar, ook al denk je dat ze alles controleren, dit wordt dus niet gedaan omdat het niet wordt terug betaald door de mutualiteit. Als patiënt moet je daar dus zelf achter vragen dat ze dit controleren! Toen had ik zoiets van, hadden ze dit veel vroeger gedaan, van zodra ze zagen dat de tumormarkers boven de 4 zaten hadden ze me veel vroeger kunnen helpen en alarm slaan, maar neen als mens moet je het soms zelf allemaal uitzoeken.
Hadden ze het veel vroeger gedaan, zat ik vorig jaar misschien niet in de ellendige situatie waarvan ik niet wist hoe het ging aflopen, want het zag er niet goed uit.
Met veel moed begonnen aan de chemotherapie en geloof me dit is geen lachertje, ik wens dit niemand toe, je bent er misselijk van, ziek, verkouden, het tast je tanden aan, krijgt om de haverklap abcessen, je voelt je zwak, minder fit, geen energie meer en moe, doodop. Geleidelijk aan gingen mijn tumormarkers dalen en wetende dat dit gebeurt, krijg je wekelijks meer boost om verder te gaan…..
Enfin, oktober de leveroperatie ondergaan en gelukkig hebben ze alle metasasen eruit kunnen halen, dit was het eerste lichtpunt en vandaag wordt de volgende operatie gepland en staan mijn tumormarkers sinds eind september stabiel, onder de 4 dus.
Het is heel zwaar geweest, ellendig, onwetendheid maakt je helemaal kapot, angst hoe het zou aflopen, het verdriet, pijn…..maar ik kon niet bij de pakken blijven zitten, ik kon niet blijven wenen en treuren, ik moest verder, het moest voor mijn kinderen en man, voor hen moest ik opgewekt blijven zodat ik hen niet meenam in mijn verdriet en ellende. En het is me verdorie gelukt om me heel die tijd sterk te houden, af en toe had ik een dipje en moest ik het eens kunnen afschrijven via Facebook. Ik denk dat de mensen rondom mij wel kunnen beamen dat ik zoveel mogelijk heb geprobeerd om opgewekt te blijven.
Anderzijds bracht al die tijd me ook heel mooie zaken mee, als mens ben ik ergens wel veranderd, je ziet het leven anders……maar de liefde, medeleven die ik heel die tijd gevoeld heb van al die mensen, mijn ouders, familie, vriendinnetje, zelfs de leerkrachten ……..hoe ze me hier uit gesleurd hebben, steeds meegingen tijdens mijn chemotherapie, me begrepen, mijn zoontjes goed hebben opgevangen,niets was hen teveel en dat was 1 prachtig gevoel!! Ik kan ze niet genoeg bedanken en ben heel blij dat ze in mijn leven zijn, want het zijn de meeste fantastische mensen die ik ken! Men zegt het, tijdens zware perioden leer je, je echte vrienden kennen…….ik ben blij dat ik zoveel prachtige, fantastische mensen rondom mij heb.
Het einde is in zicht, het goede einde ! Natuurlijk weet ik dat je nooit zeker kan zijn en daarom zijn die 3-maandelijkse controles nodig, je kan altijd hervallen maar momenteel ziet het er goed uit, veel beter dan verwacht dus dat mag gevierd worden!
