Mijn verhaal begint op 20 juli 2007, dat is de dag waarop ik te horen kreeg dat ik darmkanker had. Dat was de reden van het sporadische bloed bij de stoelgang van de afgelopen maanden. Hierop volgde een week van onderzoeken met als einddiagnose 2 tumoren in de dikke darm en uitzaaiingen naar de lever. Het begin van een lange behandeling en talrijke operaties.
Een maand later kreeg ik 5 weken bestralingen in combinatie met lichte chemo om de tumoren te verkleinen. Hierop volgde in november 2007 de eerste operatie waarbij mijn volledige dikke darm verwijderd werd, het deel van de lever met de uitzaaiingen en het aanleggen van een tijdelijk ileostoma. Dit om de pouch (stuk dunne darm waar men een ‘nieuwe’ dikke darm van maakt) de kans te geven rustig te genezen. Na een aantal weken herstel kreeg ik terug chemo, 12 sessies om de 2 weken. Dit was zware kost, op het einde van de rit woog ik 20 kilo minder. Deze kwamen er na de chemo gedeeltelijk weer bij.
Na een 6-tal weken volgde de hersteloperatie van de stoma. Hier was ik blij om want dat was geen fijne ervaring. Vele lekkages en irritaties, blij dat ik er vanaf was.
De controlescan was ook veelbelovend, niets meer te zien. De volgende controle was minder rooskleurig, uitzaaiingen naar de longen. Een heel pijnlijke operatie volgde. Met daarna weer chemo, maar een andere soort en in combinatie met Avastine. Daarbij dook ook een ander probleem op, de pouch werkte niet naar behoren door een lekkage binnenin. Dit zorgde voor een ontsteking die me veel last bezorgde, de pijn trok door naar mijn rechterbeen. Ik moest ook heel hard letten op wat ik at om darmkrampen te voorkomen (wat vaak niet lukte). Een tweede maal een stoma was niet te vermijden, dit om de ontsteking te laten genezen. Mentaal was dit een zware periode, die ik dankzij de hulp van een psychologe toch te boven ben gekomen.
Enkele maanden na de chemo waren er weer uitzaaiingen op de longen. Een tweede en derde longoperatie volgde. In twee keer ditmaal omdat de eerste gecombineerd werd met het herstel van de stoma. De ontsteking en lekkage waren niet meer te zien op de scan. Echter enkele maanden later kreeg ik terug dezelfde pijn, de ontsteking was er weer. En ditmaal kreeg ik een definitieve stoma. Hier stond ik heel weigerachtig tegenover, maar wat moet moet. Gelukkig was ondertussen de ondersteuning hier rond beter geworden. Het viel ook beter mee dan verwacht, de stoma werkte goed, de darmen werden rustiger en mijn gewicht nam toe. Ook kon ik weer eten wat ik wou, wat heel fijn is voor iemand die graag lekker eet.
Ondertussen zijn we halfweg 2009 en de uitzaaiingen in de longen zijn er nog steeds. Ook zijn er uitzaaiingen in het bot te zien, ter hoogte van de schouder en de heupen. De schouder die is pijnlijk, maar na 1 bestraling is dit opgelost, en tot op vandaag is dit niet meer actief. De chemo blijft doorgaan, zolang ik het verdraag tot op vandaag 21 maart 2013. Alles blijft vrij stabiel, de plekjes op de longen zijn er, maar er komen er geen extra bij. De plekjes op de heupen vertonen ook weinig activiteit.
De kans op volledige genezing is vrij klein. Maar zolang het voor mij fysiek en mentaal draagbaar blijft gaat de behandeling door. Ik krijg dus nu al enkele maanden om de 2 weken chemo.
Het verschil tussen de dagen dat ik herstel van de chemo en de goeie dagen is immens, en soms mentaal zwaar, maar ik zou het niet anders kunnen. In mijn “goeie week” zoals ik het noem sport ik een aantal keren, ga ik uit eten, feestjes, bak ik lekkere dingen, leef ik aan 200%.
Ik moet verder met mijn leven en de kanker, die hoort er noodgedwongen bij. Maar ik laat hem niet mijn leven bepalen, dat kan en wil ik niet.
UPDATE van 28 april 2014
Mijn verhaal gaat nog steeds verder. Het is er spijtig genoeg niet positiever op geworden. In december werd een uitzaaiing in de hersenen ontdekt. Hiervoor heb ik bestralingen gekregen, haaruitval als gevolg. En er werd overgeschakeld op een andere chemo.
Het gaat moeizaam, de chemo moet regelmatig uitgesteld worden omdat mijn bloed niet helemaal ok is en ik ben al 2 maal opgenomen in het ziekenhuis om terug aan te sterken. Maar ik blijf vechten. Jullie kunnen me verder volgen op mijn blog:
http://annemievechttegendarmkanker.blogspot.be
UPDATE van 4 SEPTEMBER 2014
Annemie, nu 32 jaar, heeft op 1 september haar strijd tegen darmkanker moeten opgeven. Zij heeft nu definitieve rust gevonden. RIP.
