‘t Leven is niet altijd fair. Mijn verhaal begint op 01 januari 2009. Toen werd ik met spoed geopereerd in de darmen, een darminvaginatie (had ik nog nooit van gehoord). Na de zware ingreep wist men mij te vertellen dat ik door het oog van een naald was gekropen, een gezwel ter grote van een tennisbal was weggenomen, maar “gelukkig” niet kwaadaardig. Eventjes twijfelde men voor een stoma maar dit was dan uiteindelijk niet nodig. Ik verliet met een gerust hart het ziekenhuis.
Later dat jaar, eind oktober kreeg ik verschrikkelijke pijn ter hoogte van de lever, misschien stress dacht ik. Echografie laten doen en verdere onderzoeken, toen ik op 16 november te horen kreeg, dat ik met uitzaaiingen op mijn lever zat. Hoezo? zei ik… In januari bleek er toch een kankergezwel te zijn weggenomen, terwijl men mij dat verzwegen had. Onmiddellijk poortcatheter geplaatst en op 23 november gestart met de chemo. Op 7 februari 2010 werd ik geopereerd aan de lever. Opnieuw de nodige chemo nadien. Ik bleef onverwijld werken. In april 2010 werd ik in de steek gelaten door mijn echtgenoot. Een mens moet maar sterk genoeg zijn om dit te blijven absorberen. Van juni 2010 tot juni 2011 was ik chemovrij, toen kwamen de uitzaaiingen vlug na elkaar, in december 2011 kreeg ik een zware HIPEC operatie, doch ook dit mocht niet baten, de uitzaaiingen bleven komen, de chemobeurten ook. In april 2012 een operatie aan de rechterlong, opnieuw de nodige chemo… Ik bleef werken, want wie moet de wereld draaiende houden als alleenstaande moeder met een studerende zoon.
In december 2012 verlies ik mijn job na 30 jaren dienst… een helse klop opnieuw te verwerken. Ik vond gelukkig vlug opnieuw werk ondanks mijn zware ziekte in januari 2013. Maar een te zware job voor mijn gezondheid. Ondertussen blijf ik aan de chemo, er werden opnieuw uitzaaiingen gevonden in de rechterlong, wat mijn ademhaling bemoeilijkt, doch ik blijf werken met de chemo aan. Ik kreeg een maand of 2 terug ‘t verdict dat ik nooit meer zonder chemo door ‘t leven zal kunnen gaan. ‘t Valt me zwaar, en soms heb ik wel eens de zin om er de brui aan te geven, maar mijn zoon is er nog.
Soms denk ik hoe onfair is het leven…
Mireille
Jammer genoeg overleed Mireille op 16.6.2015… R.I.P.
