Mijn verhaal begint eind 2014, ik had bloed in mijn stoelgang en dus ging ik zonder verwijl naar de dokter. Nadat ik hem had gezegd dat ik al jaren last had van bloed speen dacht hij dat het dat weer was die de kop op stak. Dat stelde mij gerust maar het bloed bleef en ik kreeg er diarree bij, dus terug naar de dokter, er werd beslist een coloscopie te laten uitvoeren.
Nog altijd van geen kwaad bewust ben ik begin januari 2015 daar naar toe gegaan, de uitslag ervan zette mij direct met mijn beide voeten op de grond een kwaadaardige tumor van 8cm groot. Na een MRI werd er beslist mij 25 bestralingen te geven en een ondersteunende chemokuur van 5 weken. Begin februari werden de voorbereidingen voor de bestralingen gestart en werd een poortkatheter geplaatst. Eind februari begon de bestraling maar na 2 bestralingen moest ik dringend binnen via spoed want het was niet meer te doen van de darmkrampen de tumor was door de bestralingen uitgezet en had voor een blokkade van mijn dikke darm gezorgd. Er werd een stent geplaatst. Na drie weken ziekenhuis kon ik eindelijk stoelgang maken en kon ik eindelijk opgelucht naar huis.
Na een periode van rust en aansterken vanwege de bestraling werd ik op 20 mei geopereerd, de tumor werd verwijderd en er werd een voorlopig stoma geplaatst. 14 dagen later werd ik wakker op de afdeling intensieve zorgen van het St Augustinus ziekenhuis in Antwerpen (waar ik enorm goed ben verzorgd geweest, want dank zij hen ben ik er nog). Mijn darm was de nacht na de operatie terug afgescheurd, dus volgde er met spoed een nieuwe operatie waar de voorlopige stoma werd verwijderd en een definitieve stoma werd geplaatst Ik heb tijdens die operatie een septische shock gekregen waardoor ze mij 14 dagen in coma hebben gehouden. Na 3 weken en verlost van mijn maagsonde mocht ik naar mijn kamer, wat een opluchting…
Maar mijn geluk was van korte duur want goed op mijn kamer moest ik braken en er werd terug een maagsonde geplaatst. Na een maand van vallen en opstaan mocht ik eindelijk naar huis wat was dat mooi eindelijk met mijn vrouwtje terug thuis! Wat waren wij gelukkig enkel nog verpleging aan een drain die ik nog had zitten,de andere wonden waren dicht.
Het geluk was echter weer van korte duur want de volgende avond kon ik het niet meer houden van de pijn er was een abces gekomen op een van de dichtgegroeide wonden, terug via spoed naar het ziekenhuis, daar werd een drain geplaatst. Na drie weken was de drain droog en na verwijdering ervan mocht ik terug naar huis, zelf voelde ik mij niet zo goed maar ja na 2 maanden ziekenhuis ben je blij om naar huis te mogen gaan.
Terug was de blijdschap van korte duur want dezelfde nacht kwam ik wakker en moest ik braken dus terug via spoed het ziekenhuis binnen met mijn braaksel mee. Het bleek darmvocht te zijn resultaat terug een maagsonde geplaatst. Na een scan onderzoek bleek er een perforatie te zijn in de verbinding van de dunne en de dikke darm waar de voorlopige stoma had gezeten. Er werd beslist mij eerst een maand op krachten te laten komen want een derde zware operatie in twee maanden tijd is niet evident. Daar lag ik daar terug met een maagsonde en niet wetende hoe het verder moest, gelukkig had ik enorm veel steun van mijn vriendin en haar kinderen, zonder hen zou het toch zo moeilijk geweest zijn.
De derde operatie heb ik met glans doorstaan de pijn was er wel maar ik voelde mij nu elke dag beter worden op 15 september ben ik dan terug ontslagen geweest. Ik had er een heel ander gevoel bij dan voorheen, ik ben daarna nog tweemaal kortstondig opgenomen geweest voor inwendige spoelingen maar nu gaat alles goed buiten een wondje die nog niet wil toegroeien aangezien het in verbinding staat met het stukje darm die nog aan mijn sluitspier hangt maar volgens de dokter gaat dat in orde komen met lavementen.
Met deze getuigenis wil ik iedereen die darmkanker heeft een hart onder de riem steken en dat ze zeker hun moed niet mogen verliezen. Op 20 Mei 2015 gaven de dokters mij nog 10% overlevingskans en nu kan ik terug bijna alles doen als voorheen.
Jan
