Ik ben Greet, 55 jaar oud. Een weduwe met 2 dochters. Bij mij begon alles 2 jaar geleden, buikpijn, gewichtsverlies.Ik ga naar mijn toenmalige huisarts die me antibiotica voorschrijft want ik had een darmontsteking. En inderdaad na 10 dagen voelde ik me beter. Er ging een half jaar voorbij en ik kreeg terug dezelfde problemen maar nu kon ik ook heel moeilijk stoelgang maken.
Ik ging weer naar de huisarts , die zegt weer ‘darmontsteking’ en schrijft weer antibiotica voor. 5 weken heb ik antibiotica ingenomen, 5 weken werd er bloed afgenomen en gecontroleerd. Ondertussen kon ik niets meer, was altijd moe, lag constant in de zetel. De huisarts zei wel dat ik ijzertekort had maar voor de rest moest ik me geen zorgen maken. Omdat het erger werd, besloot ik me te laten opnemen via spoed. Daar zei men meteen dat er van een darmontsteking geen sprake was. Gelukkig kon ik de volgende ochtend onder de scan waar men een massa in de buik constateerde. Aanvankelijk dacht men dat het een gynaecologisch probleem was, een gezwel aan de baarmoeder. Na verder onderzoek ontdekte men 2 tumoren en een derde in de maak. Vanaf dan ging alles snel. Mijn huisarts belde me op met het verzoek om onmiddellijk naar hem te komen. Daar kreeg ik te horen dat ik darmkanker had.
Ik moest meteen opgenomen worden. Na vele onderzoeken zag men de primaire tumor die uit de darmwand was gegroeid, een soort van streng had gemaakt naar beneden en daar een tweede tumor had gevormd en weer een streng naar beneden. Mijn oncologe, Dr Leen Mortier zei dat ik naar Leuven moest. Consultatie bij professor Van Cutsem en professor D’Hoore. Op dat moment heeft men niet voluit gezegd hoe ernstig mijn situatie was . Gelukkig misschien want zo had ik de moed om te vechten tegen die grote K. Tussen kerstmis en nieuwjaar werd ik dan geopereerd voor het plaatsen van een tweeloops stoma en de port-a-cath. Ik weet nog dat ik uren heb gehuild, ik wou weglopen uit het ziekenhuis, ik wou die stoma niet. En dan werd ik wakker met een zakje op mijn buik, ik voelde me verminkt!
Iedereen zei dat het moest om te genezen maar op dat moment voelde ik mij geen vrouw meer. Ik kon alleen maar huilen. Dokter Leen Mortier vertelde me dat ik al lang poliepen had. Ik denk dat door de vele stress en het verdriet na de dood van mijn man de kanker zich in snel tempo heeft ontwikkeld!! De tumoren kon men nog niet verwijderen, ze waren te groot, 12 cm en 8 cm!! Dus eerst om de 10 dagen 6 maal een chemokuur. De eerste chemo viel nog mee maar dan werd ik zieker, uitgeput. Even tussendoor toch vermelden dat mijn huisarts mij niet meer heeft gecontacteerd, hij zal wel weten waarom. Ik heb nu een andere bekwame huisarts die me erg steunt.
Eten, drinken lukte niet meer tijdens de chemodagen, ik kreeg problemen met de aanhechting van mijn stoma door de chemo, de stoma loste constant. De huid er rond was fel geïrriteerd, volop ellende. Maar ik had mijn 2 dochters, die waren en zijn mijn reden om door te gaan. Ze hebben alleen mij nog. Klagen durfde ik niet, de goede dagen probeerde ik te werken, ik ben zelfstandige. Maar uiteindelijk moest ik me focussen op mijn genezing, leven voor mijn 2 dochters!! Dus de zaak leed eronder ondanks de vele hulp die ik kreeg. Ik bleef me ook altijd optutten de iets wat betere dagen. Dat vond ik voor mezelf belangrijk. Na de chemokuur kreeg ik een rustpauze, ik ben dan met mijn vriendin een week op vakantie gegaan. Zij heeft me daar verzorgd, geholpen met mijn stoma, ongelukjes opgekuist en daar ben ik haar eeuwig dankbaar voor.
Terug thuis begon de 5 weken chemokuur en 25 bestralingen. Daar word je zo moe van. Ik had me nog nooit zo uitgeput gevoeld. Gelukkig runden mijn moeder en vriendin ondertussen mijn huishouden. Om beurt reden ze met mij mee naar de bestralingen. Mijn kinderen wou ik niet teveel belasten, zij hadden al teveel moeten verwerken! Na deze 5 weken kreeg ik weer rustpauze, alles moest genezen in mijn buik en dan kreeg ik een MRI om te kijken of de tumoren verkleind waren. Eindelijk een lichtpuntje, ik was opereerbaar! Professor D’Hoore dacht alleen dat ik een definitief stoma zou moeten hebben. Maar ik zou blijven leven! Ik heb echt gezegd dat het dan voor mij niet meer hoefde! Ik heb gehuild, gesmeekt om alles op alles te zetten, een definitief stoma wou ik niet!! Dat kon men mij niet garanderen en uiteindelijk werd op 20 juni 2016 de grote operatie uitgevoerd.
Die operatie heeft 8 uren geduurd!! Mijn baarmoeder en 25 cm dikke darm heeft men verwijderd! Wat men niet had verwacht, GEEN uitzaaiingen!! Ik zou rondgesprongen hebben van blijdschap, heb gehuild van vreugde!! Al die vieze zieke massa uit mijn lichaam!! Professor D’Hoore heeft stoma vervangen door een ileostoma zodat mijn darmen konden genezen. Wat er dan gebeurde, daar had men mij niet voor gewaarschuwd. Al de darmslijmen vloeiden er zo uit, ik kon dat niet stoppen, voelde me erg beschaamd. Gelukkig waren er de verpleegsters en verplegers die me hielpen, me uitlegden dat het heel normaal was. Ik voelde me net een baby!!
Na 10 dagen mocht ik naar huis, terug rustpauze om dan te beginnen aan de laatste chemokuren. Thuis ging het bergaf, ik had infectie op mijn nieren, maakte koorts, vermagerde nog meer. Dus terug naar het ziekenhuis waar ik antibiotica en astronautenvoeding kreeg. Gelukkig was ik er na 5 dagen bovenop. 5 weken na mijn operatie begon ik aan de laatste chemokuren. Het was alsof mijn lichaam protesteerde, ik was nog misselijker van de chemo, niet menselijk meer. Mijn oncologe heeft de chemodosis wat aangepast, maar mijn lichaam wou niet meer. Toch doorgezet, en eindelijk was daar de dag van de laatste chemo!! Weer rustpauze, op 13 september terug operatie om het ileostoma te verwijderen. Wat was ik opgelucht!! Ook al werkten mijn darmen nog niet zoals het hoort, en dat kan nog een jaar of langer duren!!
Elke dag neem ik 10 Imodium’s in om de diarree te beperken, elke maand krijg ik een injectie om de stoelgang in te dikken. Vorige week heb ik een controle CT-scan gehad en alles was in orde! Dan denk je, ik ga een feestje bouwen maar er vloeiden alleen heel veel tranen van voorlopige opluchting. Hopen dat het zo blijft. Maar de angst voor die grote K blijft, daar sta ik mee op en ga ik mee slapen. Mijn energieniveau is ook nog altijd laag, ik let nog erg op mijn voeding, ik luister naar mijn lichaam en rust op tijd. Veel van mijn vrienden hebben zich door mijn verhaal ook laten onderzoeken. Bij sommigen heeft men poliepen verwijderd. Ik kan niet hard genoeg benadrukken, laat je onderzoeken!!! Het is geen prettig onderzoek maar het kan je leven redden!! Mijn dochters worden gecontroleerd als ze 33 jaar zijn. Ik wil hen behoeden voor die vreselijke K.
Mijn dank gaat uit naar dokter Leen Mortier, Professor Eric Van Cutsem , Professor André D’Hoore en al de verplegers!! Dit is voorlopig mijn verhaal, ik zou kunnen blijven schrijven want ik wil mensen bewust maken van het belang van een darmonderzoek.
Groetjes,
Greet
