15 december 2014, ik vergeet de datum nooit meer. Na meerdere bezoeken bij de huisarts tengevolge stemverlies, wordt ik dan toch doorgestuurd naar een een specialist NKO. Ik kan dezelfde dag nog langsgaan. Het verdict viel vrij snel, keelkanker (strottenhoofd). Onmiddellijk werd de te volgen weg uitgestippeld. Enkele dagen later werd een biopsie gedaan, deze bevestigde de eerste vaststellingen. Ik nam het besluit om mij te laten behandelen in Leuven. Gezien het tijdstip, eind december met de feestdagen in zicht was het niet evident om vlug een afspraak te hebben in Leuven. Er waren twee opties: twee maand wachten om een afspraak te bemachtigen of op 07 januari 2015 privaat. Samen met mijn echtgenote kozen we voor deze laatste optie.
07 januari 2015, tijdens de eerste consultatie in Leuven, werden alle vorige vaststellingen bevestigd en werd er onmiddellijk werk gemaakt voor de opmaak van het te volgen schema. Er werd voorgesteld 35 bestralingen te laten uitvoeren met tussenin twee maal chemo behandeling.
Voorafgaand aan de start van de behandeling dienden wel nog enkele nodige stappen te worden ondernomen. Eerste zware klap, het verwijderen van het volledig gebit. Dit was nog degelijk genoeg om normaal te leven, maar was niet meer in een toestand de 35 bestralingen te doorstaan. Een tweede biopsie uit zekerheid en het nemen van de maten voor het maken van het masker die gebruikt zou worden tijdens de bestralingen, een CT simulator, PET-scan enz.
Op vrijdag 23 februari 2015 opname in Leuven (Gasthuisberg) voor het plaatsen van een maagsonde (voor het toedienen van voeding wanneer eten en slikken niet meer mogelijk zouden zijn) en het plaatsen van een katheter. Op maandag 26 januari 2015 start van de behandeling met chemo. Alles verloopt tamelijk vlot, ik weet maar al te best dat dit pas het begin is van een lange lijdensweg. De volgende dagen verlopen normaal, zonder veel moeilijkheden. Iedere dag naar Leuven voor bestraling (op vrijdag twee maal).
De eerste twee weken verlopen vrij vlot zonder veel moeilijkheden tot op 08 februari mijn moeder komt te overlijden. Dit was het begin van afzien. De volgende week heb ik samen met mijn echtgenote alle formaliteiten geregeld voor de uitvaart op zaterdag 14 februari van mijn overleden moeder.
15 februari opname in Leuven voor tweede geplande chemo op 16 februari. Het wordt zeer lastig alles doet nu pijn, slikken en eten worden zeer moeilijk. Op vrijdag 06 maart einde bestraling. Intussen was eten onmogelijk geworden en tegen mijn zin in was er geen andere optie dan voeding toe te dienen via de maagsonde. Dit laatste verliep niet naar mijn zin en ik besloot om een grote inspanning te leveren en toch terug normaal eten ondanks de hevige pijn die dit met zich meebracht.
De volgende maanden en weken werd alles dag na dag terug normaal en half augustus 2015 herneem ik mijn werkzaamheden.
Tweemaandelijks ga ik naar Leuven voor controle. Na enkele controles krijg ik het heugelijke nieuws dat er geen kans is op recidiven.
Tijdens de controle eind december 2017 wordt een lichte daling van de rode bloedcellen waargenomen. Deze daling zet zich verder begin mei 2017. Men stelt voor om over te gaan tot een coloscopie.
Deze wordt begin juni 2017 uitgevoerd. Opnieuw wordt ik met mijn neus op de harde realiteit gedrukt: darmkanker. Het rechter deel van de dikke darm dient te worden verwijderd. Voorafgaande onderzoeken hadden intussen uitgewezen dat er tengevolge deze darmkanker, vijf vlekjes, uitzaaiingen waren op de lever.
Er wordt voorgesteld deze vlekjes te laten wegnemen in Erasmus / Anderlecht. Na een PET-scan en NMR zou de wegname gebeuren op 28 augustus 2017. Bij een laatste bezoek aan de chirurg voor de medische ingreep op 24 augustus 2017, na een bijkomende NMR, blijkt dat de vijf vlekjes in volume zijn toegenomen en dat de medische ingreep dient te worden uitgesteld. Er moet eerst een behandeling chemotherapie aan de ingreep voorafgaan.
Je hebt geen keuze, het worden opnieuw zware weken en maanden. Maar mijn koppigheid, de steun via de sociale media duwen mij in een positieve ingesteldheid. Ik blijf geloven in een goede afloop.
Het einde van mijn verhaal ken ik niet. Maar “De kalmte om te aanvaarden wat je niet kan veranderen, de moed om te veranderen wat je kan veranderen en de wijsheid om tussen deze twee een onderscheid te maken”, zijn de woorden die mij iedere dag opnieuw de moed geven om verder te geloven in een gezonde, leuke toekomst.
Danny DB
