Mijn naam is Marijn, ik ben 46 jaar en mama van 2 jongens en getrouwd met Jeroen.
In juni 2015 zat ik voor onze oudste zoon bij de huisarts en zei tussen neus en lippen door: ‘ik heb nogal last van diaree maar dat zal wel komen door de stress’. De zaak van mijn man was net failliet gegaan en het was best een hevige periode. De huisarts zei: ‘hmm, ik wil toch dat je een darmonderzoek laat doen.’ Ik piepte er nog achteraan: ‘is dat met zo’n slang in mijn kont? ‘
Ja, dat was het!
Ik moet zeggen, dat de onderzoeken niet fijn zijn. Vooral de voorbereiding.. maar dat de roesjes, die ik bij elk onderzoek krijg, echt héérlijk zijn. Het eerste wat ze vroegen nadat ze binnen waren met die slangen: ‘zit er darmkanker in de familie?’ Ja, helaas wel.
Er zaten dus 2 poliepen waarvan er eentje kwaadaardig was. Die hebben ze ter plekke weggehaald en daarna hebben ze me vooral in de gaten gehouden. Elke paar maanden een darmonderzoek en MRI scan. Om zeker te zijn dat het niet door mijn darmwand heen was. En dat bleek niet zo te zijn. In de zomer van 2017 had ik mijn laatste onderzoeken en zag alles er super uit. Ik was voor 3 jaar van de onderzoeken af. Whoop whoop!
De laatste maanden van 2018 was ik vooral moe. Het ging niet zo lekker met onze oudste en ik schreef die vermoeidheid vooral toe aan stress (wederom). Ik kreeg last van een bult boven mijn sleutelbeen en werd doorgestuurd naar de oncoloog. Die liet een CT-scan maken van mijn longen en zag puntjes. ‘Dat zouden wel eens uitzaaiingen kunnen zijn’ zei hij. Maar hij stelde voor dat ik eerst op vakantie ging. Onze reis naar Cuba was geboekt. En daarna zou hij weer een CT-scan laten maken… mochten de puntjes groter zijn dan wilde hij me terug sturen naar de ‘darmendokter’. Ik zei nog lachend: ‘als daar nu iets zit is echt echte foute boel’ .
De week voor onze reis naar Cuba had ik ‘s morgens heel veel bloed bij de ontlasting en ben meteen naar het ziekenhuis gestuurd voor een darmonderzoek . Een uur later wist ik eigenlijk al dat het foute boel was. En een paar dagen later kreeg ik te horen wat er precies gaande was: een darmtumor die richting mijn stuitje is gegroeid en uitzaaiingen in beide longen op verschillende plekken. ‘ Het ziet er niet goed uit. Je hebt pure pech!’ Dat is wat ik me van het eerste gesprek kan herinneren.
En dat de arts mee huilde. Ze hoeft namelijk dit verhaal niet vaak te vertellen tegen een mama van 46.
Oja.. en dat ze ons naar Cuba stuurde. ‘Jullie gaan! Genieten! Rum drinken! ‘
En dat hebben we gedaan. Zij ging ondertussen zelf een second opinion aanvragen in Leuven. Om zeker te zijn dat ze het juiste behandelplan volgt. Cuba was vol met tranen, vloekjes en vooral mooie momenten. Drie dagen na Cuba begon mijn behandeling met het plaatsen van de port-a-cath.
We zijn inmiddels 7 maanden en 9 chemo’s verder. Bij de laatste chemo heb ik aan de bel getrokken. Ik kon niet meer. Ik had elke 2 weken chemo en had dan maar 3 redelijk goede dagen. En dan moest ik weer beginnen. De arts heeft me de afgelopen week naar Leuven gestuurd om te kijken of de artsen me in de toekomst daar zouden kunnen opereren. Dat gaan ze nu proberen voor elkaar te krijgen. Over 2 weken begin ik met 5 weken continu chemo en met 5 weken bestraling om te zorgen dat de tumor in mijn darmen van het staartbeen afkomt waardoor er misschien een operatie mogelijk is.
In de longen zijn de uitzaaiingen verkleind en afgenomen. Wat natuurlijk heel goed nieuws is. Maar om zeker te zijn dat dit zo blijft wil de arts me na deze 5 weken zo snel mogelijk weer aan de ‘gewone’ chemo, waar ik dan weer als een berg tegenop zie.
Waar ik vooral moeite mee heb zijn natuurlijk de vele bijwerkingen, maar ook het geduld en de onzekerheid die er bij komen kijken. En dat je continu je eigen grenzen naar beneden moet stellen omdat je gewoon niet meer zo veel kan.
Wat ik wel mooi vind is dat je leven mooier wordt. Dat je bewuster leeft en van kleine dingen enorm geniet. Ik slurp mooie momenten echt op. Ben bewuster van beelden, geluiden en geuren. En daar geniet ik dan echt van!
Marijn W.
