Mijn leven veranderde op 31-12-2014 met de diagnose “darmkanker” (cfr. mijn getuigenis)
Op 05-01-2015 werd ik geopereerd. Daarna volgde een zwaar jaar met 12 chemo’s. Tussendoor volgde ook nog een operatie van een dringende appendix.
Ik wilde blijven bewegen en onder de mensen komen. Dus op de dagen dat ik me goed voelde deed ik dat ook. Alhoewel, bewegen….. wandelen in een slakkengang en fietsen met een elektrische fiets was al vermoeiend. Maar ik bleef in beweging, en dat had ik vooral psychisch nodig. Er waren dagen dat ik blij was dat ik een maaltijd had klaar gekregen, dan leek het alsof ik héél hard gewerkt had en was daar ook echt moe van. Sommige dagen had ik overal pijn, mijn heel lijf deed dan pijn. En in mijn vingers had ik bij koude, pijnlijke tintelingen. Dit kwam ook door de chemo. Dus werden mijn groenten vanaf toen in lauw water gewassen. Als ik de was uit het wasmachine moest halen deed ik handschoenen aan. Veel dingen smaakten vies en roken vies. Ik dronk normaal heel graag een tas koffie, maar toen niet meer. Zelfs water had een vieze smaak. Ik had snel braakneigingen, ook bij het tanden poetsen.
Je leert je aanpassen als je pijn of ongemakken hebt. Je kan natuurlijk ook hulp vragen voor alles, maar hulp vragen was het laatste wat ik wilde. Alles wat ik alleen kon doen deed ik zelf. “Koppige Bos” werd er al eens gezegd….. Maar niet afhankelijk te zijn van iemand anders was psychisch heel belangrijk voor mij.
We zijn nu vijf jaar verder. Ik ben heel dankbaar dat ik terug ben kunnen gaan werken en mijn dagdagelijkse dingen nog altijd kan doen. Dankbaar dat ik mijn kleinkinderen kan zien opgroeien. Dankbaar voor heel veel kleine dingen.
Vergeten kan ik die vijf jaar niet. Als ik in de spiegel kijk zie ik de littekens van de verschillende operaties en de port-a-cath. En ik heb ook nog altijd de ongemakken waar sommige mensen niet over durven praten. Maar voor mij is niets taboe. Ziekte, kanker, dood…… dat hoort allemaal bij het leven. Ik praat erover, ook over de ongemakken. Sommigen houden er het LAR-syndroom aan over. Deze mensen hebben bijna geen sociaal leven meer want die moeten te pas en te onpas stoelgang maken en kunnen daardoor bijna niet meer van huis weg.
Ik heb het omgekeerde probleem. Ik kan spontaan geen stoelgang maken. Ik ben deeltijds beginnen werken om op dinsdag 5 Dulcolax-en te kunnen innemen zodat ik woensdag stoelgang kan maken. Op maandag en dinsdag moet ik heel dikwijls gaan plassen omdat mijn darm vol zit en op mijn blaas drukt. Ik heb ook constant de drang om stoelgang te maken, maar hoe ik ook pers, er komt niets….. Heel veel mensen kwamen met tips van fruit, voedingsmiddelen, beweging, sapjes,……. En ik heb alles wat mij werd aangeraden minstens 1 maand geprobeerd, maar tot nu toe heeft er niets geholpen. Zonder de Dulcolax kan ik geen stoelgang maken. Mijn buik voelt soms aan alsof hij gaat ontploffen. En iedere woensdag is stoelgang maken een pijnlijke bedoening. Maar ik wil niet klagen, ik heb mijn sociaal leven nog en mag gaan werken. Ik kan alleen maar aanraden, doe het bevolkingsonderzoek als je dit in de bus krijgt. Het is een simpele test, maar het kan je veel leed besparen. Geniet en vier het leven!
Hilde Bos
