Ik schrijf dit bericht daags na de Dag tegen Kanker. Ik heb het gele lintje op een hele hoop Instagramverhalen en Twitterposts zien verschijnen. Spontaan gaf het me een warm gevoel, een gevoel van verbondenheid. Op de Dag tegen Kanker herdenken we allemaal iemand die deze verwoestende ziekte heeft gehad, er nog altijd tegen strijdt, of het gevecht heeft verloren.
Toegegeven, ik heb al eerder een getuigenis proberen te schrijven. Na het herlezen van de getuigenis kwam die heel erg onpersoonlijk over en had ik niet het gevoel dat ik het doel zou bereiken dat ik voor ogen had, namelijk mensen over de ziekte vertellen en waarschuwen voor de gevolgen van kanker. Daarom probeer ik nu nog eens.
Mijn verhaal begint al heel vroeg, op een moment in mijn leven dat ik nog niet veel besef had van mijzelf of mijn omgeving. Mijn oma – langs mijn mama haar kant – kreeg de diagnose darmkanker. Achteraf ben ik te weten gekomen dat dit alles begon met heel veel klachten, daaropvolgende doktersbezoeken, en vooral heel veel onwetendheid. Ook al weet ik niet meer zoveel van deze periode, toch staat het beeld van mij, mijn zus en mijn nichten aan mijn oma haar ziekenhuisbed in het ziekenhuis van Aalst in mijn geheugen gebrand. Slechte periodes wisselden natuurlijk met goede periodes af, periodes waar ik spaghetti kon gaan eten bij oma of samen met haar naar Gran Canaria kon reizen. Echter, er waren ook periodes gevuld met onzekerheid en ziekenhuisbezoeken.
Uiteindelijk verloor mijn oma haar moedige strijd in 2011, afgelopen week 10 jaar geleden. Ik sta er te weinig bij stil. Vaak komen verschillende emoties naar boven als ik eraan terugdenk. Vlagen van woede en boosheid komen nu en dan nog eens opzetten, emoties die heel erg specifiek zijn voor mensen die iemand aan darmkanker hebben verloren. Waarom is de ziekte niet eerder ontdekt? Waarom beschikken we niet gewoon over een simpele test die alles zou kunnen hebben verhinderd? Deze vragen zijn nog altijd prangend en duiden op het feit dat darmkanker voor alle omstaanders een frustrerende ziekte is. Het is zoals een tekenbeet: in het begin kleinschalig en ongevaarlijk, maar hoe langer het onontdekt en onbehandeld blijft en je wacht, hoe destructiever de gevolgen worden.
Als ik mensen zeg dat 90% van alle mensen met darmkanker geneest en volledig herstelt als het in een beginstadium ontdekt wordt, is dit een geruststellende gedachte. Des te meer omdat één op twintig Belgen deze ziekte ooit krijgt. Jammer genoeg zijn er nog teveel mensen waar de ziekte pas in een latere fase vastgesteld wordt. Wist je dat er nog dagelijks in België 10 mensen aan darmkanker sterven. Dat zijn 10 mensen per dag die een leegte achterlaten zoals mijn oma.
Ik verwachtte dan ook niet het verdict dat ik een paar jaar later te horen zou krijgen. Mijn andere oma – langs mijn papa’s kant – kreeg dezelfde diagnose: darmkanker. Wat is de kans? Waarom weeral? Zijn we er vroeg genoeg bij? Vele vragen kwamen weer op, en veel antwoorden bleven weer uit. Mijn oma was er niet vroeg genoeg bij en ook zij verloor haar dappere strijd in 2017
Twee grootmoeders die hun strijd tegen darmkanker verliezen. Twee grootmoeders die hun laatste dagen beleven in een ziekenhuisbed in hun living. Twee families moederloos achtergebleven door een ziekte die perfect opspoorbaar is en geneesbaar is in het begin. Ik weet hoe hard deze ziekte kan toeslaan en wat de gevolgen zijn. Daarom wil ik met deze getuigenis vooral mensen sensibiliseren en waarschuwen. Aan alle mensen boven de veertig jaar: doe alstublieft de test. Het is gemakkelijk, betrouwbaar en redt létterlijk je leven. Voor mensen die jonger zijn: sensibiliseer zoveel mogelijk. Praat over darmkanker met je ouders en grootouders, volg de sociale media van ‘Stop Darmkanker’ en deel het woord over deze organisatie en al het goede werk dat Luc en zijn team doen!
Alvast bedankt voor uw tijd
Harold
