Het zag er allemaal schitterend uit, zo 15 maanden vóór de verdiende rust op de leeftijd van 65 jaar. De plannen waren er al, alleen nog het lopende project afwerken en dan fini. In november begon het dan, stilletjes, niet meteen opvallend, met abnormale stoelgang. Twee dagen gezond zonder stoelgang gevolgd door een dag met stoelgang met pijnlijke krampen. Diagnose van de huisarts “storing van de peristaltiek van de dikke darm” op te lossen door middel van medicatie welke in eerste instantie wel leek te werken. Men denkt niet direct aan het ergste zodoende bleef het probleem aanslepen tot midden december, met up en downs. Aangezien uiteindelijk mijn klachten niet verminderden werd besloten op woensdag een colonoscopie uit te voeren. Het verdikt kwam als een donderslag bij heldere hemel. Een gezwel in de dikke darm en bovendien kwaadaardig dus darmkanker ! Een chirurgische ingreep was onvermijdelijk en dat met de eindejaarsfeesten in het vooruitzicht.
Mijn eerste reactie was de ingreep uitstellen tot een latere datum maar uiteindelijk is dat uitstel van executie en hoe vlugger de ingreep hoe beter. Dan maar onmiddellijk beslist door te gaan met de behandeling. Toen ging het snel, woensdag colonoscopie en resultaat, donderdag ziekenhuisopname en vrijdag de chirurgische ingreep. Met de kerst in het ziekenhuis en met nieuwjaar thuis. De ingreep zelf is prima verlopen, zonder complicaties. De eerste twee dagen in het hospitaal waren redelijk lastig. Daarna is het een kwestie van tijd die de wonde nodig heeft om te herstellen. Met nieuwjaar terug thuis maar dit betekende niet het einde van de behandeling. Afspraken werden gemaakt voor de chemotherapie nabehandeling, 12 sessies, om de twee weken, te starten ongeveer een maand na de chirurgische ingreep.
Chemotherapie klinkt angstaanjagend maar valt best mee maar wordt wel zwaarder naarmate de eindsessie nadert. Het lopende project werd nog afgewerkt zij het met lichte vertraging aangezien het een regime werd van een week werk gevolgd door een week chemo wat eigenlijk geen problemen gaf. Naar het einde van de reeks toe werd de dosering wel aangepast aangezien de zenuwuiteinden van vingers en tenen me parten gegonnen te spelen. Met de handen is alles goed gekomen, de voeten voelen aan net of je kousen in je schoenen dubbel zitten. Lastig maar helemaal niet pijnlijk en blijvend.
Nu, 21/2 jaar na de ingreep is er van darmkanker geen spoor meer te vinden doch een periodieke controle is en blijft wel echt nodig.Ik kan het medische team, de huisarts, de specialisten, de chirurg en het ziekenhuis personeel niet genoeg bedanken voor de geleverde prestaties.
