Ik had niet verwacht dat mijn ziekenhuiservaring zou veranderen in de herfst van 2005. Tot dan toe was het minder aangename beperkt tot een beenbreuk en twee meniscus operaties. Bij één van mijn doktersconsultatie in verband met aambeien, vertelde ik terloops de dokter dat ik soms last had van – gedurende amper 2 à 3 seconden – pijnlijke steken in mijn linker onderbuik. Gezien mijn leeftijd (58) stelde hij mij een colonoscopie voor, die meteen werd vastgelegd. Ik zag er niet tegenop om een drietal dagen tevoren op restenarm dieet te volgen. Tegen mijn collega’s op het werk maakte ik nog een grapje : “ik hoop je morgen wel en gezond terug te zien”. Iets voor acht uur ’s morgens stond ik bij het onthaal. Van de dagkliniek. Het verplichte laxeermengsel had wel geen goede smaak, maar was nodig voor het onderzoek. Ik was één van de laatste voor het onderzoek. Het was even frisjes bij het wachten, maar alles verliep prima. Even het maskertje en…Het volgende moment werd ik wakker in de controle ruimte. Nog even wachten op de kamer voor het doktersbezoek… De manier waarop hij de kamerdeur sloot, “Met jou wil ik eventjes praten” en zijn lichaamstaal zei me al dat er een serieus probleem aan het licht was gekomen. Woorden en stukjes zin als “ gezwel… 20 cm van aars… amper voorbij… geen stoma…. zo vlug mogelijk…” drongen wel tot me door, maar voor mij was het onmiddellijk duidelijk: ik wil van dit gezwel zo vlug mogelijk vanaf – de dokter had geen overredingskracht nodig om me te overtuigen. Hij had al actie genomen zodat ik de volgende dag kon geopereerd worden.
Terug thuis gekomen heb ik enkele telefoontjes gedaan, het nodige ingepakt en de volgende dag om 8 uur, bracht mijn zoon me terug naar Sint-Vincentius. In de voormiddag nog enkele onderzoeken en in de late namiddag naar de operatiekamer. De volgende morgen was ik reeds zeer vroeg klaar wakker en voelde me prima! Geen pijn, of vermoeidheid te merken, wel goed ingepakt. Na uitleg van de verpleegster over het ‘pijnpompje’, begon ik actief te SMS-en , kruiswoordraadsels op te lossen … maar een klein uurtje kreeg ik een klop van jewelste en ben echt doodmoe terug in slaap gevallen.
In de namiddag kreeg ik al bezoek, ook van het werk. Het was aangenaam; maar echter wel vermoeiend, zodat ik blij was toen iedereen door ging. De chirurg was ook al langs geweest om te vertellen dat de operatie goed verlopen was en er geen complicaties waren. Het gezwel was samen met zo‘n 20 cm dikke darm weggenomen, Nu nog even de resultaten van het labo afwachten.
Ik was echt opgelucht dat die kanker uit mijn lichaam was! Even later kreeg ik een eerste serieuze emotionele klop, toen de chirurg me melde dat de kanker kwaadaardig was! Dat er geen uitzaaiingen waren gevonden, had hierop nagenoeg geen impact! Toen er even later een mogelijke chemotherapie naar voor werd geschoven, was ik meteen akkoord! Na een maandje recuperatie van mijn lichaam, liet ik een ‘port-a-cat’ plaatsen en een weekje later kon er begonnen worden met de chemo. De oncologe had een behandeling uitgewerkt van 12 cycli: 3 dagen chemo om de veertien dagen. In totaal dus 24 weken, of een half jaar. Bij mijn eerste chemo-dag kreeg ik een tweede serieuze emotionele klop: ik las in een infobrochure dat ik kankerpatiënt was! – Met chemo en bij geen uitzaaiingen is er toch nog kans van overlijden binnen de 5 jaar! – dacht ik bij mezelf. Vanaf de eerste dag had ik nevenwerkingen : mijn vingers begonnen te tintelen toen ik een appel spoelde onder de kraan. Ik wist wel dat dit geenszins wil zeggen dat de chemo aanslaat. De derde chemo-dag ging ik letterlijk met knikkende knieën naar de afdeling. Ik had wel de normale neveneffecten: smaakveranderingen, koud voedsel in mijn mond kon ik niet verdragen, misselijkheid – tot braken, hoofdpijn, geen lange concentratie. De lichaamsvermoeidheid viel best mee. Ik ben ook tijdelijk gaan werken (sociale contacten). Als ik nu de geur waarneem van oncologie of het draagtasje – dat 3 dagen constant chemo in mijn aderen spoot – , draait mijn maag nog steeds en krijg ik een vieze smaak in mijn mond.
Nadat de oncologe me genezen verklaarde, heb ik de ‘port-a-cat’ – het vreemd voorwerp in mij – meteen laten verwijderen! Nu 6 jaar later, is alles nog dik in orde, de uitslag van het bloed en de derde coloscopie werden beiden positief bevonden. Ik kan nu genieten van mijn 2 kleinkinderen: een kleinzoon van 5 jaar en een kleindochter van 3,5 maanden! Bedankt dokter, chirurg, medisch personeel!
