Mijn verhaal begint in 1999 wanneer er een gezwel gevonden wordt in het begin van de dunne darm en de uitgang van de maag. Er wordt beslist om een stuk dunne darm en een stuk van de maag weg te nemen. Er werd mij toen gezegd om iedere 10 jaar een colonoscopie te laten doen.
Begin 2012 begin ik last te krijgen van buikloop, we lachten het soms weg met “ojee het is zaterdag de zaterdag diarree komt eraan” (dat ik zware darmkolieken ervoor had verzweeg ik in het begin). Na drie maanden ga ik naar de huisarts en die zegt: “overloop diarree door mijn spastisch colon”. De huisarts schrijft medicatie voor: Buscopan en Spasmomen, waarmee zou het moeten overgaan (wat dus niet is). Ok niets ergs aan, dus ondergaan we verder de wekelijkse krampen en diarree. Tot ik toch maar weer naar de huisarts ga en de stoelgang beschrijf bij zo een “aanval”: waterig bloed en slijmen.
Dan toch maar eens colonoscopie laten doen. Op 10 augustus 2012 gaan we binnen na het drinken van de befaamde Moviprep en wordt een colonoscopie gedaan . Toen ik wakker werd was mijn man er en stelde me gerust. Ik viel terug in slaap en mijn man ging naar huis om onze kinderen op te vangen (we hebben er zes). Rond 17 u kwam de darmspecialist samen binnen met de oncoloog. Ik kende hem nog van in 1999 en wist onmiddellijk dat er iets niet goed was. En toen stortte mijn wereld in … dikkedarmkanker… wat nu?
Na een gesprek van een halfuur waarin me werd uitgelegd dat ik 95% overlevingskans had werd ik toch gerustgesteld. Ik moest wel mijn ouders, broers en zussen verwittigen dat ik een erfelijke vorm van darmkanker had. Mijn man gebeld met een krop in mijn keel en stilletjes de auto in. Ik heb mijn man in de auto verteld dat ik darmkanker had maar dat het niet verder hoefde behandeld te worden. De dokters hadden immers gezegd dat ze de tumor volledig hadden kunnen wegnemen. Binnen drie maand moest ik wel al een nieuwe colonoscopie laten doen om te zien of alles rustig was gebleven.
Eens thuisgekomen iedereen gebeld, ook mijn vader waar ik al enige tijd niet echt veel contact mee had. Maar dit was te belangrijk. Op 12 december 2012 moest ik terug voor een colonscopie en toen sloeg het echt in als een bom, de kanker was terug en ik had maar liefst 16 poliepen die slecht waren. Dus terug naar de oncoloog voor een gesprek en toen kreeg ik te horen dat we op 3 januari gingen beginnen met chemo via pilletjes. Ik moest dit natuurlijk toch even verwerken en besloot nog even thuis te zwijgen over wat er me te wachten stond, de feestdagen waren immers op komst.
De dag na mijn diagnose belde mijn vader me op. Een dag dat ik nooit vergeet… donderdag 13 december 2012. Hij zei me: “ja meisje ik heb nog een jaar, ik heb pancreaskanker en er is niets meer aan te doen”. Dat is tranen met tuiten huilen. Even later vroeg hij me: “hoe was uw controle gisteren?”. “Alles ok papa” zei ik, “ik ben genezen” (het begin van mijn grote leugen). Het was een zware beslissing maar ik besloot mijn gevecht alleen te leveren. Niemand mocht weten wat er met mij aan de hand was anders kwam papa het te weten. Ik wilde niet dat alle aandacht naar mij ging want ik ging dit overleven, papa niet.
Op 5 januari kreeg ik mijn eerste kuur chemo, 3 x per dag 4 pillen en dit 5 dagen lang. Het ging goed, nergens geen klachten van, behalve dat mijn haar wat afbrak. Een speciale Valentijn de volgende kuur en dan in maart de 3de kuur van 5 dagen en dan weer colonscopie en twee maand geen chemo… yes yes yes . Maar weer werden er slechte poliepen gevonden dus weer chemo, nu een beetje zwaarder dan de vorige. Deze keer 10-dagen kuur, drie weken rust en weer 10-dagen kuur en weer drie weken rust (gelukkig zat ik in de rust toen we op vakantie gingen).
Mijn man wist nog steeds van niets en dat moest van mij ook zo blijven. Met mijn vader ging het eigenlijk redelijk goed, hij wist ook nog steeds van niets, gelukkig maar. Ik ben van lang naar carré gegaan van haarsnit, en dan weer naar kort (want nu viel mijn haar uit, wimpers waren eigenlijk het enige dat enkel afbrak en niet echt uitviel). In september weer colonoscopie en nu was er maar eentje die niet goed was, dus nog drie kuren chemopillen. Eind oktober begint mijn papa heel erg achteruit te gaan en de dag van mijn voorlaatste chemo-reeks wordt hij geopereerd en opgenomen in het ziekenhuis. Ik blijf die nacht bij hem slapen ook al ben ik misselijk, mottig en draaierig. Ik wil bij hem zijn, dit is het laatste wat ik kan doen voor hem. Papa overlijdt donderdag 14 november 2013 om 21u… hij slaapt zachtjes in, zonder te weten hoe zwaar mijn strijd was op dat moment.
Maar er valt een last van mijn schouders, hij heeft zich immers geen zorgen gemaakt over mij. Hij heeft genoten en nog een jaar goed geleefd. Dat wilde ik zo graag. Op 11 december 2013 is het mijn verjaardag en tevens startdag van mijn laatste chemokuur. Ik heb het geweten, ik ben nog nooit zo ziek geweest van die laatste kuur. Ik kon het ook niet meer verzwijgen thuis en biecht alles op. De kinderen waren een beetje teleurgesteld in mij en mijn man was eerst een beetje boos, maar “verstond het wel” zei hij.
In januari 2014 weer controle en alles “mooi roze”. Enkel de 40 cm die aangetast waren zien er iets minder mooi uit door de vele littekens. Februari 2015, ik ben nog steeds “kankervrij”. Ik heb het overleefd !
Ik hoop dat mijn verhaal mensen aanmoedigt om hun stoelgang in het oog te houden en ook geregeld eens een stoelgangstaal binnen te brengen om het te laten nakijken!
